அடியவர்கள்

பாண்டுரங்கனின் பக்தர்களான கங்காதர் ராவ் கமலாபாய் தம்பதி பண்டரிபுரத்தில் வசித்தனர். அவர்களின் மகள் சக்குபாய். சிறுமியான அவள் மணல் வீடு கட்டி விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள். அந்த வழியாகத் தம்பூராவுடன் முதியவர் ஒருவர் பாடியபடி வந்தார். அவரது கால் இடறி மணல் வீடு சிதறியது. சக்குபாய் அவரைத் திட்டினாள். மன்னிப்பு கேட்டும் அவளது கோபம் தீரவில்லை. உன் கோபம் தணிய நான் என்ன செய்ய வேண்டும் எனக் கேட்டார். தம்பூராவை எனக்கு தர வேண்டும் என்றாள். முதியவர் தம்புராவை கொடுத்ததோடு அதை எப்படி இசைக்க வேண்டும் என்றும் சொல்லிக் கொடுத்து ஓம் நமோ நாராயணாய மந்திரத்தை சிறுமியின் காதில் ஓதி இதனை செபிக்குமாறு தெரிவித்தார். அன்று முதல் விளையாட்டில் மனம் செல்லாமல் மந்திரம் செபிப்பதிலேயே அவளின் மனம் ஈடுபட்டது. திருமணம் செய்தால் இவள் மனம் மாறுவாள் என நினைத்தனர் பெற்றோர். டில்லியைச் சேர்ந்த மித்ருராவ் திருமணம் செய்து கொண்டார். எப்போதும் சக்குபாய் தியானத்தில் இருப்பதும் மந்திரம் ஜபிப்பதும் மாமியாருக்கு பிடிக்கவில்லை. ஒருமுறை மாமியார் தன் மகனிடம் இவளை இருட்டு அறையில் கட்டிப்போடு என நிர்பந்தம் செய்தாள். தயக்கத்துடன் மித்ருராவும் மனைவியைக் கயிற்றால் கட்டி வைத்தார். அப்போது துறவி வடிவத்தில் தோன்றிய பாண்டுரங்கன் பிச்சை கேட்டு தெருவில் சென்றார். அவரை பார்த்தார் மித்ருராவ். அருகில் வந்த துறவி வருந்தாதே மகனே என் மந்திர சக்தியால் உன் பிரச்னை தீரும் என்றார். மனைவியின் நோயை உங்களால் தீர்க்க முடியுமா எனக் கேட்டார் மித்ரு ராவ். குணப்படுத்துவேன். இப்போதே ஆற்றங்கரைக்கு அழைத்து வா என்றார் துறவி. மனைவியுடன் சென்றார் மித்ரு ராவ். ஆற்றில் குளிக்கச் சொல்லிய பிறகு நல்ல மருமகளாக இருப்பதே பெண்ணுக்கு அழகு என அறிவுரை சொன்னார். அதன் பின் சக்குபாயிடம் நல்ல மாறுதல் ஏற்பட்டதை கண்ட மித்ருராவ் மகிழ்ச்சி அடைந்தார்.

பாண்டுரங்கன் கோவிலுக்கு சிலர் சென்று கொண்டிருந்தனர். அவர்களுடன் செல்ல சக்குபாயும் விரும்பினாள். ஆனால் அதற்கு மித்ருராவ் சம்மதிக்கவில்லை. சண்டை ஆரம்பமானது. கோபமடைந்த மித்ரு ராவ் சக்குபாயை துாணில் கட்டி வைத்தார். இதுவும் பாண்டுரங்கனின் லீலையே சக்குபாய் என பிரார்த்தனையில் ஈடுபட்டாள். சிறிது நேரத்தில் அவள் முன் மற்றொரு சக்குபாய் வந்தாள். பகவானே சக்குபாயாக காட்சியளித்தார். கட்டை அவிழ்த்து விட்டு பண்டரிபுரம் சென்று தரிசித்து வா என்றாள். அவளும் மகிழ்வுடன் புறப்பட்டாள். சக்குபாய்க்கு பதிலாக பகவான் துாணில் கட்டுண்டு விட்டார். பண்டரிபுரத்தில் சக்குபாய் தரிசித்தாள். பஜனை கோஷ்டியுடன் பாடினாள். பக்தியில் திளைத்ததால் குடும்பத்தையே மறந்தாள். வீட்டுத் துாணில் கட்டிருந்த சக்குபாய் சுவாமி என்னை மன்னியுங்கள். நான் இனி உங்கள் சொல்படி நடப்பேன். என்னை அவிழ்த்து விடுங்கள் என கணவரிடம் கெஞ்சினாள். கட்டை அவிழ்த்து விட்டார். அன்று முதல் சக்குபாய் (பகவான்) கணவருக்கும் மாமியாருக்கும் பணிவிடை செய்தாள். நாட்கள் கடந்தன.

பண்டரிபுரத்தில் இருந்த சக்குபாய் குடும்பத்தை மறந்து பக்தியில் ஈடுபட்டாள். பூக்களைப் பறித்து மாலையாக்கி பகவானுக்கு தினமும் சாத்தினாள். ஒரு நாள் பூப்பறிக்கும் போது பாம்பு தீண்ட மயங்கி விழுந்தாள். அங்கு இருப்பவர்கள் ஆபத்தான நிலையில் சக்குபாய் கிடக்கும் செய்தியை கணவரான மித்ருராவிடம் தெரிவித்தனர். அதே நேரம் வைத்தியராக தோன்றிய பகவான் விஷத்தை முறிக்க பச்சிலை கொடுத்து சக்குபாயைக் காப்பாற்றினார். அவளின் முன் சக்குபாயாக காட்சியளித்து நடந்தவற்றை நினைவுபடுத்தினார். தன் சுயரூபத்தை சக்குபாய்க்கு காட்டி வருந்தாதே வீட்டிற்கு செல் எல்லாம் நன்மையாக முடியும் என்று மறைந்தார். பண்டரிபுரத்திற்கு வந்த மித்ருராவ் சக்குபாயைக் கண்டதும் எங்கே என்ன செய்கிறாய் என ஆவேசமாகக் கேட்டார். உண்மையை சொன்னாள் சக்குபாய். இத்தனை நாளும் வீட்டு வேலைகளைச் செய்தவர் பகவான் என்ற உண்மையை அறிந்த மித்ருராவ் ஆச்சரியத்தில் சிலை போல நின்றார். தவறை உணர்ந்த அவர் மனைவியிடம் மன்னிப்பு கேட்டதோடு தனது குருவாகவும் ஏற்றார். அன்று முதல் இருவரும் பாண்டுரங்கனை வழிபட்டு முக்தி அடைந்தனர்.

நாமதேவர் பண்டரிபுரத்தில் கிருஷ்ணரின் பக்தன். விட்டல விட்டல என்று பாண்டு ரங்கனின் நாமத்தை சொல்லி பஜனைகள் செய்வதையே தனது தொழிலாக வாழ்ந்து வந்தார். பாகவதர் ஒருவர் அவர் இருக்கும் அதே தெருவில் வசித்தவர். இருவரும் பஜனை செய்வதையே தங்கள் தொழிலாக செய்து யாசகம் பெற்று வாழ்ந்து வந்தார்கள். பாகவதற்கு நாம தேவருடன் தொடர்ந்து பஜனைகள் செய்வதற்கு விருப்பம் இல்லாமல் போனது. பஜனைகள் செய்வதால் பயன் ஒன்றும் இல்லை. ஆகவே லட்சுமியை ஆராதணை செய்து மந்தர சித்தி பெற்று பொருள் சேர்க்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் பாகவதற்குக் தோன்றியது. எனவே பாஜனை செய்ய செல்லாமல் எப்போதும் லட்சுமியை ஆராதணை செய்ய ஆரம்பித்தார். கடும் விரதம் உபாசனை மந்த்ரோச்சாடனம் பூஜையெல்லாம் செய்து லட்சுமியின் மனம் கனிய வைத்து அவளிடம் இருந்து ஒரு ஸ்பரிசக்கலை பெற்றுக் கொண்டார். அந்த கல்லின் மூலம் கண்ணில் கண்ட இரும்பு பொருள்களை எல்லாம் தொட்டு தங்கமாக்கினார். வீட்டில் இரும்பு தீர்ந்து போய் தெருவெல்லாம் கிடக்கும் ஆணி கம்பியெல்லாம் எடுத்து வந்து அவை தங்கமாக்கி தனதாக்கிக் கொண்டார். ஆனாலும் அவரது ஆசை பெருகிக் கொண்டே சென்றது. இதனால் நாமதேவருடன் பஜனைக்கு பல மாதங்களாக செல்லாமல் இருந்தார். பாகவதர் பஜனைக்கு வராததை எண்ணி நாமதேவர் மிகவும் வருந்தினார். விட்டலா இதுவும் உன் சித்தம் உன் விளையாட்டு என்று எண்ணிக் கொண்டு அமைதியாக இருந்தார்.

நாமதேவர் மனைவி ராஜாய் பாகவதர் மனைவிக்கு நெருங்கிய நண்பி. இருவரும் ஒன்றாகவே காலையில் சந்திரபாகா நதிக்கு சென்று ஸ்நானம் செய்து நீர் எடுத்துக் கொண்டு வீட்டுக்கு திரும்புவார்கள். ஒரு நாள் ராஜாய் பாகவதரின் மனைவியிடம் சிறிது நாட்களாக புதிய தங்க நகைகளாக அணிந்திருக்கிறாய். புது புடவையாக கட்டி வருகிறாய் எப்படி இதெல்லாம் என்று கேட்டாள். அதற்கு பாகவதரின் மனைவி பாகவதர் பாண்டுரங்கனை வழிபடுவதை விட்டு லட்சுமி குபேரன்னு நிறைய பூஜை மந்திர தந்திரமெல்லாம் செய்து இரும்பை தங்கமாக்கிற ஒரு கல்லை பெற்று விட்டார். அந்த கல்லாலே இரும்பை தொட்டாலே தங்கமாக மாறி விடுகிறது. இந்த செய்தியை யாரிடமும் சொல்லி விடாதே என்றாள். அனைத்தையும் கேட்ட நாமதேவர் மனைவி ராஜாய் எங்களது வீட்டில் வறுமை தாண்டவமாடுகிறது. பணம் சம்பாதிக்காமல் எப்போது பார்த்தாலும் பஜனை பஜனை என்று விட்டலன் நாமம் தான் வீட்டில் கேட்கிறது. நானும் எனது அம்மாவும் தான் தினமும் யாரிடமாவது யாசகம் பெற்று சமையல் செய்கிறோம். ஒரே ஒருநாள் எனக்கு அந்த கல்லை கொடு. வீட்டில் நிறைய துருபிடிச்ச இரும்பு இருக்கு அனைத்தையும் தங்கமாக மாற்றி விட்டு உன்னிடம் திருப்பி தந்து விடுகிறேன். இதனால் என் வீட்டிலும் வறுமை இல்லாமல் இருக்கும் என்று கல்லை கேட்டாள். பாகவதரின் மனைவியும் சம்மதித்து பாகவமருக்கு தெரியாமல் ராஜாய்யிடம் கல்லை கொடுத்தாள். நாமதேவரின் வீட்டில் இருந்த நிறைய ஊசிகளும் இரும்பு துண்டுகளும் தங்கமாயின. இதனை கண்ட நாமதேவர் தன் மனைவி இரும்பை தங்கமாக்குவதை கவனித்து பதறினார். விவரங்களை கேட்டு தெரிந்து கொண்டார். பண ஆசை தன் மனைவியையும் பாகவதரைப் போலவவே மாற்றி விடுவதை அறிந்து வாடினார். விட்டலா என்று கத்திக் கொண்டே அந்த மந்திரக்கல்லை ராஜாயிடம் இருந்து பிடுங்கி ஓடிய நாமதேவர் சந்திரபாகா நதியில் வீசி எறிந்தார். நதியின் ஆழத்தில் கல் விழுந்து மறைந்தது.

நாமதேவர் அமைதியாக வீடு திரும்பினார். ராஜாய் பாகவதர் மனைவியை பயத்தினால் அன்று சந்திக்கவில்லை. மறு நாள் வழக்கம் போல பாகவதர் பூஜைக்கு அமர்ந்தார். கல் இருந்த பேழையை கண்ணில் ஒற்றிக்கொண்டு லட்சுமியை பிரார்த்தித்து திறந்தார். உள்ளே கல் இல்லை மனைவியிடம் கேட்டு விசாரித்து உண்மையை தெரிந்து கொண்டார் நெருப்பாக அவளை திட்டி தீர்த்தார். நாமதேவர் வீட்டிற்க்கு வந்து எங்கே என்னுடைய மந்திரக்கல். அதனை உடனே கொடு என்றார். பாகவதரை அமைதிபடுத்திய நாமதேவர் பகவான் மீது செய்யும் பஜனையின் புண்ய பலனைகளை எல்லாம் எடுத்தி கூறி மீண்டும் பாகவதம் செய்ய வருமாறும் இந்த கல் மேல் உள்ள ஆசையை விடுமாறும் எடுத்துக் கூறினார். அதை கேட்கும் நிலையில் பாகவதர் இல்லை. வானுக்கும் பூமிக்குமாக குதித்து கொண்டு வா என் கல்லை என்று நச்சரிக்கவே அது சந்திரபாகா நதியில் போடப்பட்டதை நாமதேவர் சொன்னதும் பாகவதர் நதிக்கு ஓடினார். என் கல் என் கல் அதை இப்போதே தா என்று பித்து பிடிக்காத குறையாக கத்தினார் பாகவதர். நாமதேவரையும் விட்டலனையுமே வாய்க்கு வந்தபடியெல்லாம் தாழ்வாக ஏசினார். விட்டலனை பாகவதர் திட்டுவதை கேட்ட நாமதேவர் வருத்தமடைந்தார். பாகவதரே என்னோடு வாருங்கள் என்று அவர் கையை பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு நதிக்குள் இறங்கினார். விட்டலா நான் செய்த தவறினால் இந்த பாகவதர் உன்னையும் திட்டுகிறார். என்னை மன்னித்து விடு. இந்த பாகவதரின் கல் மீண்டும் கிடைக்க அருள் புரியவேண்டும் என்று சொல்லி நதியில் மூழ்கி கைக்கு கிடைத்த கல்லெல்லாம் எடுத்து பாகவதரிடம் கொடுத்தார். உங்களது கல் எடுத்துக் கொள்ளுங்கள் என்றார். நாமதேவரின் கை நிறைய பெரிய பெரிய மந்திர கற்கள். நாமதேவரின் சக்தியையும் பாண்டுரங்கன் மகிமையையும் இமைக்கும் நேரத்தில் புரிந்துகொண்டார் பாகவதர். கற்களை வாங்கி நதியில் வீசிய பாகவதர் நாமதேவர் காலடியில் விழுந்தார். மீண்டும் விட்டலனின் ஆலயத்தில் நாமதேவரோடு பாகவதர் பஜனைகள் செய்ய ஆரம்பத்தார்.

காசியில் சிதம்பர சுவாமிகள் குருகுலத்தில் ஆசிரியர் தன்னுடைய மிகச் சிறந்த மாணவனான முத்துசுவாமியை அழைத்து தம்பி உன்னுடைய கல்வி நிறைவடைந்து விட்டது. நீ திருவாருர் செல். போகும் வழியில் திருத்தணி முருகனை வழிபட்டுச் செல். முருகன் உனக்கு வழி காட்டுவான் என்றார். முத்துசுவாமி தன்னுடைய கல்வி நிறைவு பெற்றதை எப்படி நான் அறிந்து கொள்வது என்று தன் குருவிடம் கேட்டார். அதற்கு குரு கங்கையில் நீராடி வெள்ளைத் தாமரையில் வீற்றிருக்கும் சரஸ்வதியை நினைத்துக் கொள் உனக்கு பதில் கிடைக்கும் என்றார். நேராக கங்கைக்கு சென்ற முத்துசுவாமி சரஸ்வதியை நினைத்துக் கொண்டே கங்கையில் மூழ்கி எழுந்தான். அப்போது சரஸ்வதி நேரடியாக காட்சி கொடுத்து அழகிய வீணையை பரிசாக கொடுத்தாள். அந்த வீணையின் சிறப்பாக அதில் ராம் என்று வடமொழியில் எழுதி இருந்தது. யாழ் மேல் நோக்கி பார்த்திருந்தது. மகிழ்ச்சி அடைந்த முத்துசுவாமி தான் கல்வியில் நிறைவு பெற்று விட்டோம் என்று எண்ணிக் கொண்டு குரு சொன்ன படி திருத்தணியில் ஒருமண்டலம் தங்கி தியானத்தில் இருக்க முடிவு செய்து அங்கேயே தங்கினார். 40 வது நாள் நாள் ஒரு வயதான பெரியவர் முத்துசுவாமியின் அருகில் வந்து உனது வாயைத் திற என்று சொல்லி வாயில் கற்கண்டைக் கொடுத்து நொடியில் மறைந்து விட்டார்.

முத்து சுவாமியின் வாயிலிருந்து ஶ்ரீ நாதாதி குரு குஹோ ஜயதி ஜயதி என்ற பாடல் பிறந்தது. ஶ்ரீ முத்துசுவாமி தீட்சிதர் சுவாமிகள் தனது முதல் பாட்டை முருகன் சன்னிதானத்தில் பாடினார். 15 ஆம் நூற்றாண்டில் அருணகிரிநாத சுவாமிகளை தமிழில்பாடச் சொல்லிக் கேட்டு முருகன் மகிழ்ந்தானோ அதுபோலவே தீட்சிதர் சுவாமிகளை வடமொழியில் பாடச்சொல்லி மகிழ்ந்தான் முருகன். தீட்சிதர் சுவாமிகள் 500 மேற்பட்ட பாடல்களை வெவ்வேறு ராகங்களில் இயற்றியிருக்கிறார். முத்து சுவாமி சுவாமிகள் குரு குஹ என்று தன்னுடைய முத்திரையையும் என்ன ராகத்தில் பாடவேண்டும் என்பதற்காக ராகத்தின் பெயரையும் பாடல் வரிகளின் நடுவில் பதித்து இருப்பார்கள். சுவாமிகளின் சீடர் தம்பியப்பன் வயிற்று வலியால் துடித்த போது சீடரின் ஜாதகத்தைப் பார்த்து அந்த வலி குருப்பெயர்ச்சியால் என்று அறிந்து கொண்டு கிரகஸ்பதே என்று அடாணாவில் குரு பகவானை வாழ்த்தி ஒரு பாடலை இயற்றி சீடரின் வயிற்று வலியை போக்கினார் முத்து சுவாமி சுவாமிகள். தனது சீடரின் வேண்டுகொளுக்கு இணங்க நவகிரக தெய்வங்களுக்கு நவகிரக கீர்த்தனைகள் பல ராகங்களில் முத்து சுவாமி சுவாமிகள் இயற்றினார். ஒரு சமயம் மதுரையிலிருந்து எட்டையாபுரம் நடந்து வரும்போது சாத்தூர் அருகில் ஒரு கிராமத்தில் பல வருடங்களாக மழையில்லாமல் வாடி வதங்கி பூமி பாளம் பாளமாக வெடித்து பாலை வனமாக காட்சி அளித்ததைக் கண்டு மனம் வாடினார். இறைவியை வேண்டி ஆனந்த ம்ருதாக்‌ஷினி என்ற பாடலை அம்ரிதவர்ஷினி ராகத்தில் இயற்றி பாடினார். வருஷய வருஷய வருஷய என்று பாடலை முடிக்கும் போது மழை கொட்டோ கொட்டு என்று கொட்டியது.

கர்நாடக மாநிலத்தில் 1484 ஆம் ஆண்டு புரந்தரகட எனும் ஊரில் செல்வந்தர் வரதப்பநாயக்கருக்கும் கமலாம்பாளுக்கும் மகனாகப் பிறந்தார். இவரின் இயற்பெயர் ஸ்ரீனிவாச நாயக் ஆகும். இவர் இளமையில் சீனப்பா என்ற பெயராலும் திம்மப்பா திருமலையப்பா என்ற பெயர்களாலும் அழைக்கப்பட்டார். பிற்காலத்தில் விட்டலர் மீது பக்தி ஏற்பட்டதால் புரந்தரவிட்டலர் என்ற பெயர் ஏற்பட்டது. இவர் வளமான குடும்பத்தில் பிறந்ததால் நல்ல கன்னடக் கல்வியுடன் சமிஸ்க்ருத மொழியும் கற்பிக்கப்பட்டது. அத்துடன் இவருக்கு சங்கீதத்திலும் நல்ல புலமை கூடவே தொற்றிக் கொண்டது. தனது பதினாறாம் வயதில் சரஸ்வதிபாய் என்ற பெண்ணை திருமணம் செய்தார். தனது பெற்றோரை இருபதாம் வயதில் இழந்தார். தன் தகப்பனாரின் இரத்தின வியாபாரத்தையே தானும் தொடர்ந்து பெரும் செல்வம் ஈட்டி நவகோடி நாராயணன் என்னும் பெயருடன் விளங்கினார். இவர் தொடக்கத்தில் மிகவும் கருமியாகவும் பணம் சம்பாதிப்பதிலேயே குறியாக இருந்தார். இயல்பாகவே இவருக்கு ஒருவருக்கும் உதவும் சிந்தனை கிடையாது. இவரை நாடி யாராவது உதவி கேட்க வந்தால் கொஞ்சம் கூட இறக்கம் இல்லாமல் முடியாது என்பர். எதிலும் கணக்கு பார்ப்பார். எப்போதும் வியாபாரம் அதிலிருந்து கிடைக்கும் லாபம் ஒன்றே குறியாக இருப்பார். ஆரம்பத்தில் பணத்தின் மீது மட்டுமே அதீத ஆசை வைத்திருந்த அவரை மக்கள் வெறுத்து ஒதுக்கினர். நாராயணாவின் மனைவி சரஸ்வதிபாய் இவருக்கு நேர் எதிராக தயாள கொடையுள்ளம் கொண்டவர்.

ஓர் ஏழை பிராமணன் அடிக்கடி இவரது வியாபார தலத்திற்கு வந்து ஏதேனும் உதவுங்கள் என உதவி கேட்பார். ஒரு நாள் அவரிடம் இனி இங்கு வராதீர்கள் எனக்கூறி செல்லாத சில நாணயங்களைத் தந்தார். அதைப் பெற்றுக் கொண்ட ஏழை நேராக இவரது மனைவியிடம் சென்று இதனை காண்பித்து இப்படி உங்கள் கணவர் என்னை ஏமாற்றுகிறார் நீங்கள் எனக்கு ஏதாவது உதவுங்கள் என வேண்டினார். நாராயணாவின் மனைவி தன் பிறந்த வீட்டில் சீதனமாகத் தந்த தனது வைர மூக்குத்தியை அந்த பிராமணனிடம் தந்தார். அவரோ அதை விற்பதற்காக நேராக நவகோடி நாராயணாவின் கடைக்குச் சென்றார். ஆனால் நாராயணாவோ மிக கோபம் கொண்டு நான் தான் இங்கு வரக்கூடாது என்று சொல்லி அனுப்பினேனே பின் எதற்கு இங்கு வருகிறாய் என கடிந்து கொண்டார். அந்த ஏழை பிராமணன் நான் இங்கு வந்தது ஒரு நகையை விற்பதற்காகவே அன்றி உன்னிடம் யாசகம் கேட்க அல்ல என்று நகையை கொடுத்தான். அதை வாங்கி பார்த்த நாராயணா தன் வைர வியாபார அனுபவத்தினால் பிராமணன் கொடுத்தது தன் மனைவியின் மூக்குத்தி தான் என்று கண்டு பிடித்தார். இது எப்படி தன் மனைவி இவனுக்குக் கொடுக்கலாம் என கோபமடைந்தார். பிராமணரே இந்த மூக்குத்தி இங்கேயே இருக்கட்டும். இப்போது என்னிடம் இதற்கான பணம் இல்லை. நாளை வந்து பணம் வாங்கிக்கொள்ளுங்கள் என்றார். அதை ஒப்புக்கொண்ட பிராமணர் போய்விட்டார். ஒரு பெட்டியில் அந்த மூக்குத்தியை வைத்து பூட்டிவிட்டு வீட்டிற்குச் சென்ற நாராயணா தன் மனைவியை அழைத்து உடனே உன் வைர மூக்குத்தியை கொண்டுவா என்றார்.

சரஸ்வதி வெலவெலத்துப் போனாள். இப்போது என்ன செய்வது? அந்தப் பிராமணனுக்கு தானம் கொடுத்தேன் என்றால் கொன்று விடுவாரே என்று இறுதியில் சரஸ்வதி ஒரு முடிவுக்கு வந்தாள். இந்தத் துஷ்டனிடம் மூர்க்கத்தனமாக அடிபடு வதைவிட சாவதேமேல் என்ற முடிவோடு ஒரு பாத்திரத்தில் விஷத்தைக் கலந்து கையில் வைத்துக்கொண்டு துளசி மாடத்தை வலம் வந்தாள். தாயே துளசி நான் உன்னிடம் வந்து விடுகிறேனம்மா என்று சொல்லி விஷத்தைக் குடிக்க முற்படுகையில் விஷப் பாத்திரத்தில் ஏதோ விழும் ஓசை கேட்டது. சரஸ்வதி உள்ளே கைவிட்டுப் பார்த்த போது அவளின் மூக்குத்தி இருந்தது. அவளை ஆனந்தமும் வியப்பும் அணைத்துக் கொண்டது. என்னைக் காப்பாற்றி விட்டாய் தாயே என்று கண்களில் நீர் பெருக விழுந்து கும்பிட்டாள். கணவனிடம் ஓடோடிச் சென்று இந்தாருங்கள் மூக்குத்தி என்று கொடுத்தாள். ஒன்றும் புரியவில்லை. மூக்குத்தியை எடுத்துக்கொண்டு பித்துப் பிடித்தவர்போல மீண்டும் தனது கடைக்குச் சென்று பூட்டி வைத்த பெட்டியை தேடினார் மூக்குத்தி இல்லை. கடை முழுவதும் தேடினார். மூக்குத்தி கிடைக்கவில்லை. நாளை அந்த பிராமணன் வந்து எனக்கு பணம் வேண்டாம் என்னுடைய நகையைக் கொடுங்கள் என்று கேட்டால் என்ன செய்வது?மனைவியினுடைய மூக்குத்தியையா அவனுக்குக் கொடுப்பது? பிரமை பிடித்தது போல் இருந்தது அவருக்கு கூடவே பயமும் வந்தது.

அதிகாலை ஏழை பிராமணன் திரும்ப வந்தான். நான் கொடுத்த நகைக்கு பணம் தருவதாகச் சொன்னீர்களே. இன்று பணம் இல்லாவிட்டால் பரவாயில்லை. என்னுடைய நகையைக் கொடுங்கள். வேறு கடையில் விற்றுக் வைத்துக் கொள்கிறேன் என்றான். நாராயணனின் நிலை பரிதாபமானது. செருக்குடன் வாழ்ந்தவர் கிழவனிடம் கெஞ்சினார். ஐயா மன்னித்து விடுங்கள் வெளியிலிருந்து கொஞ்சம் பணம் வரவேண்டியிருக்கிறது வந்தவுடன் தருகிறேன் மாலை வாருங்கள் கண்டிப்பாக பணம் தருகிறேன் என்று கூறினார். சரி மாலை வருவேன் என்னை ஏமாற்றி விடாதே நான் வருகிறேன் என்று பிராமணன் சென்றார். பிராமணன் போனபின்பு தன் கடையில் பணிபுரியும் ஒரு வேலையாளை அனுப்பி அவர் எங்கே போகிறான் என்று பார்த்துவிட்டு வா என்று அனுப்பினார். பின்தொடர்ந்து சென்ற வேலையாள் சிறிது நேரம் கழித்து பதை பதைப்புடன் கடைக்கு ஓடி வந்தான். ஏன் இப்படி பயந்தாங்கொள்ளி மாதிரி ஓடி வருகிறாய்? அந்த பிராமணன் உன்னை அடையாளம் தெரிந்துகொண்டு மிரட்டினானா என்று கேட்டார். அதற்கு வேலையாள் அந்த பிராமணர்இரண்டு மூன்று தெருக்கள் தாண்டி பாண்டுரங்கன் கோவிலுக்குச் சென்றார். நேரே கர்ப்பக் கிரகத்துக்குள் புகுந்தார். பின்னர் மறைந்து விட்டார் என்றான். நாராயணன் திடுக்கிட்டார். என்ன இது அதிசயம் என்று வீட்டிற்கு வந்து மனைவியிடம் நடந்த சம்பவத்தைச் சொன்னார். அவளும் மூக்குத்தியை அந்த பிராமணருக்கு தானம் தந்ததையும் பின்பு விஷ பாத்திரத்தில் மூக்குத்தி தானாக வந்ததையும் சொன்னாள்.

நாராயணனுக்கு புரிந்துவிட்டது. கடவுளே தன்னை சோதிப்பதை உணர்ந்தார். அப்போது ஓர் அசரீரி பூஜை அறையிலிருந்து கேட்டது. இத்தனை செல்வங்களை வைத்துக்கொண்டு தான தருமம் செய்யாமல் வாழ்கிறாயே? உனக்கு எப்படி நற்கதி கிடைக்கும்? போ உன்னுடைய செல்வங்கள் அனைத்தையும் தானம் செய்துவிட்டு புண்ணியம் தேடிக் கொள். இனி உன் பெயர் ஸ்ரீனிவாச நாயக் இல்லை. இந்த ஊரின் பெயரான புரந்தரகட என்கிற பெயரால் இனி உன் பெயர் புரந்தரதாசன் என்று அழைக்கப்படுவாய். பகவானைப் பாடு. நீ நாரதருடைய அம்சம். ஸ்ரீ கிருஷ்ண தேவராயருடைய குல குருவான ஸ்ரீ வியாசராயரை தஞ்சமடைவாயாக. அவர் உனக்கு குரு உபதேசம் செய்வார் என்று அசீரீரி கூறியது. நம்மிடம் வந்து விளையாடியது அந்த இறைவனே என்று மகிழ்ந்து இவ்வுலக வாழ்க்கை அனைத்தும் மாயை என்று உணர்ந்து ஸ்ரீகிருஷ்ண தாஸராக உருவெடுத்தார்.

நாராயணன் தன் அனைத்து சொத்துக்களையும் தன் குடும்பதரின் சம்மதத்தோடு தானம் செய்தார். பின் மத்வகுரு வியாசராஜரின் சீடரானார். தனது முப்பதாவது வயதில் ஞானம் பெற்றார். 1525 ம் ஆண்டு குருவுடன் பண்டரிபுரம் சென்ற அவருக்கு குரு வியாசராஜர் புரந்தர விட்டலன் என்ற பெயரை சூட்டினார். அன்றிலிருந்து புரந்தரதாஸராக அழைக்கப்பட்டார். திருப்பதிக்கு ஒருமுறை புரந்தரதாசர் வந்தார். அவரை புரந்தரி என்பவள் வரவேற்று உபசரித்தாள். அவள் தேவதாசி குலத்தைச் சேர்ந்தவளாக இருந்தாலும் தெய்வ பக்தி மிகுந்தவள். மிகுந்த ஒழுக்கத்துடன் வாழ்ந்து வந்தாள். அதன் காரணமாக புரந்தரதாசரும் அவளது வீட்டில் தங்க சம்மதித்தார். இரவு நேரமாயிற்று. தன்னை அழகாக அலங்கரித்துக் கொண்டு ரகசியமாக வெளியே கிளம்பினாள் புரந்தரி. அதைக்கண்ட புரந்தரதாசரின் மனம் கசந்தது. தனது குலத்தொழிலை அவள் இன்னும் விடவில்லையே? என்று எண்ணி மனம் நொந்தவராய் அவளைப் பின் தொடர்ந்தார். நேராகக் கோயிலுக்குச் சென்றாள் புரந்தரி. அந்த அர்த்தஜாம வேளையிலும் மூலஸ்தானத்தின் கதவு மட்டும் திறந்திருந்தது. புரந்தரி உள்ளே சென்றதும் கதவு மூடிக்கொண்டது. கதவின் துவாரம் வழியே பார்த்தார் புரந்தரதாசர்.

மூலஸ்தானத்தில் அழகான இளைஞன் ஒருவன் வீணை இசைக்க புரந்தரி நடனமாடினாள். பிறகு புரந்தரி வீணை வாசிக்க அவன் நடனமாடினான். இதைக் கண்ட புரந்தரதாசரின் மனம் கொதித்தது. மறுநாள் காலை வீடு திரும்பிய புரந்தரியிடம் பார்த்தவற்றை கூறி யார் அது என்று கேட்டார். இன்று தெரிந்து கொள்வீர் புரந்தரதாசரே என்று கூறிச்சென்று விட்டாள். அன்று இரவும் அதே போலக் கிளம்பிய போது புரந்தரதாசரையும் அழைத்துச் சென்று கதவிற்கு வெளியே அமர வைத்தாள் புரந்தரி. அன்றும் அதேபோல நடந்தது. ஆனால் வீணை வாசிக்கும் போது அந்த இளைஞன் அபஸ்வரமாக வாசிக்க ஆரம்பித்தான். அபஸ்வரம் புரந்தரதாசரால் தாங்க முடியவில்லை. கதவைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே ஓடிவந்தார் ரகுநாததாசர். அந்த திவ்யரூப சுந்தரன் எழுந்து ஓடினான். அவன் பின்னாலேயே ஓடினார் புரந்தரதாசர். அந்த இளைஞன் கருவறைக்குள் சென்றதும் அந்த சுந்தர ரூபம் மறைந்துவிட்டது. புரந்தரிக்கு அருள் புரிந்து ஆடவும் பாடவும் வந்தது இறைவனே என்பது புரந்தரதாசருக்குப் புரிந்தது. அம்மா உனக்காக இறைவனே வீணை இசைக்க நீ ஆடினாய். நீ இசைக்க அவர் ஆடினார். என்னே உன் பெருமை என்று கூறிக் கண்களில் நீர் பெருக அந்த பக்தையின் காலில் விழுந்தார் புரந்தரதாசர்.

பக்தை புரந்தரியின் மூலம் இறைவனால் ஆட்கொள்ளப்பட்டு இசை உலகில் பெரும்புகழ் பெற்ற புரந்தரதாசராக மாறினார். இசை ஞானம் கொண்டுள்ள இவரை இவரது குரு வியாசதீர்த்தர் தென்னிந்திய கர்நாடக இசையை சொந்தமாக கீர்த்தனைகளை இயற்றி பரப்புவதற்கும் பாடல்கள் கடைக்கோடி மனிதர்களும் புரிந்து கொள்ளும் வகையில் மிகவும் எளிமையாக இயற்றும்படி கட்டளையிட்டார். இதனை மேற்கொண்ட புரந்தரதாஸர் 4,75,000 கீர்த்தனங்கள் எழுதினார். இது வாசுதேவ நாமாவளிய என்னும் புத்தகத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. அவற்றில் தற்போது 8000 பாடல்கள் மட்டுமே உபயோகத்தில் உள்ளது. இவரின் கீர்த்தனங்கள் கன்னடத்திலும் வடமொழியிலும் உள்ளன. இவரின் பாடல்களை தாசர்வாள் பதங்கள் என்றும் தேவர் நாமாக்கள் என்றும் குறிப்பிடுவதுண்டு. இவர் கீர்த்தனைகளில் வேதங்கள் உபநிடதங்கள் முதலியவற்றின் சாரம்சங்கள் உள்ளது.

ஸ்வர வரிசை என்று சொல்லப்படுகிற ச, ரி, க, ம, ப, த, நீ என்கிற ஆரோகண அவரோகணங்களை சங்கீத உலகிற்குத் தந்தவர் புரந்தரதாசரே. மிக முக்கியமாக முதன்முதலில் பாடல் கற்க ஆரம்பிப்போர்க்கு அரிச்சுவடியாய் திகழும் மாயா மாளகௌட என்ற ராகம் இவரால் இயற்றப்பட்டது. கர்நாடக இசையின் தந்தை எனப் போற்றப்படுகிறார். இவர் ஆரம்ப இசைப் பயிற்சிக்கான ஸ்வரவரிசைகள், ஜண்டை வரிசைகள், அலங்காரங்கள், கீதங்கள் முதலியவற்றை இயற்றியுள்ளார். மாயாமாளவகௌளை என்னும் ராகம் தான் ஆரம்பப் பயிற்சி பெறுவதற்கு ஏற்ற ராகம் எனத் தேர்ந்தெடுத்தவரும் இவரே. இவர் பக்திப் பாடல்களை இயற்றி பாடுவதில் வல்லவரானார். விஜய நகர சாம்ராஜ்யத்தில் முக்கிய பதவியில் இருந்தவரும் திருப்பதி வேங்கடவனின் ஆலயத்தில் பல காலங்கள் சேவை புரிந்தவரும் மத்வ சம்பிரதாயத்தில் மிக முக்கியமானவருமான ஸ்ரீ வியாசராஜர் புரந்தரதாசரின் குருவாவார். இவர் தனது சீடரான புரந்தரதாசரை பாராட்டி ஒரு பாடல் பாடி புரந்தரதாசரை பெருமைப்படுத்தி இருக்கிறார். மேலும் பாகவதம் மற்றும் உபநிஷத்களின் சாரமாகக் கருதப்படும் புரந்தரதாசரின் பாடல்களை தொகுத்து அவற்றிற்கு புரந்தரோபநிஷத் என்று பெயரிட்டார் ஸ்ரீவியாசராஜர்.

கர்நாடகாவிலுள்ள ஹம்பி என்ற சரித்திர புகழ் மிக்க ஊரில் குடிபெயர்ந்தார். ஒவ்வொரு நாளும் தன்னுடைய தம்பூராவுடன் துளசிமணிமாலை அணிந்து கொண்டு தெருவில் பக்தி பாடல்களை பாடிக் கொண்டிருப்பார். அப்போது அப்பண்ணா என்ற ஒரு ஏழை குயவன் தினமும் பாண்டுரங்கனுடம் பேசுவதாக அறிந்தார். இதை காண விரும்பிய புரந்தரதாஸர் துங்கபத்ரா நதிக்கரையிலுள்ள அவரது குடிசைக்குச் சென்றார். குடிசை சாத்தப்பட்டு ஒரே இருளாக இருந்தது. ஆனால் யாரோ பேசிக்கொண்டிருப்பது மட்டும் இவரால் கேட்க முடிந்தது. ஆர்வத்தில் கதவைத் திறந்து உள்ளே சென்றார். அப்பண்ணா கண்ணை மூடிக்கொண்டு தானே பேசிக்கொண்டிருப்பதை கண்டார். கடுமையான கோபம் கொண்டு தானே பேசிக்கொண்டு ஊரை ஏமாற்றுகிறாயா என்று அவரது தலையில் ஒரு குட்டு வைத்துவிட்டு வந்துவிட்டார். அன்று இரவு மற்றவர்கள் செயலில் நான் யார் தவறு கண்டு பிடிக்க என்று மனம் வருந்தினார். அவரவருக்கு அவரவர் சித்தாந்தம் என்று எண்ணி தூங்கிவிட்டார். மறுநாள் காலை விட்டலன் கோயிலுக்குச் சென்று தரிசித்தபோது விட்டலனின் தலையில் வீக்கம் இருப்பதும் விட்டலன் விக்ரஹத்திலிருந்து ஒரு விசும்பல் சத்தம் கேட்பதையும் பார்த்து பதைபதைத்தார். நேராக அப்பண்ணாவிடம் சென்று தன்னை மன்னிக்கும்படி அவரது காலில் விழுந்தார். அப்பாண்ணாவோ ஒன்றும் புரியாதவராய் நீங்கள் எவ்வளவு பெரிய மஹான் நீங்கள் ஏழையான என் காலில் விழுவதோ மன்னிப்பு கேட்பதோ மாபாதகச் செயல் எழுந்திருங்கள் என்றார். அவர் எவ்வளவு சொல்லியும் கேட்காத புரந்தரர் இவர் பெருமை ஊராருக்கும் தெரிய வேண்டுமென நினைந்து அவரை ஊரரிய கோயிலுக்கு அழைத்து வந்து மன்னிப்பு கேட்டார். உடனே விட்டலனின் தலை வீக்கமும் விசும்பல் சத்தமும் நின்றது.

புரந்தரதாசரின் பரம பக்தை ஒரு அழகான இளம் பெண். அவளது பெயர் லீலாவதி தாசியாக இருந்தாலும் எப்போதும் அவளது உதடுகள் புரந்தரதாசரின் பாடலை முணுமுணுத்துக் கொண்டே இருக்கும். சுழன்றடிக்கும் மழை இடிமின்னல் அடித்தது. அப்போது வாசல் கதவை யாரோ தட்டும் சத்தம் கேட்டது. கதவைத் திறந்தாள். எதிரே வாட்ட சாட்டமான மனிதர் ஒருவர் புன்னகையுடன் நின்றிருந்தார். மழை உடலை நனைத்திருந்ததால் அவர் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தார். அவள் உள்ளே வாருங்கள் சுவாமி என்று அவரை அழைத்துச் சென்று ஆசனம் ஒன்றில் அமர வைத்து மாற்றுடை ஒன்றை எடுத்து வந்து அவரிடம் கொடுத்தாள். பின்பு சுவாமி அந்த அறைக்குச் சென்று உடை மாற்றி விட்டு ஓய்வெடுங்கள். நான் சாப்பிட ஏதேனும் கொண்டு வருகிறேன் என்றாள். மாற்றுடையை வாங்கிக் கொண்ட அதனை மாற்றிக்கொண்டார். புரந்தரதாஸரின் பாடலை முணுமுணுத்தவாறே அவரிடம் பழத்தட்டை நீட்டினாள் லீலாவதி.

தட்டை வாங்கிய அவர் அம்மணீ அருமையாகப் பாடுகிறீர்கள். இந்தப் பாடலை இயற்றியது யார் என்று தெரியுமா என்று கேட்டார். மகான் புரந்தரதாசரை அறியாதவர்கள் யாராவது இருப்பார்களா? அவரின் பக்தை நான். அவரது இசைக்கு நான் அடிமை என்றாள் லீலாவதி. அம்மணீ! தங்கள் அழகில் மயங்கி கொட்டும் மழையில் இச்சையுடன் தங்களது இல்லம் நாடி வந்திருக்கும் நான் தான் அந்த புரந்தரதாசன் என்றார். என்ன தாங்கள் தான் புரந்தர தாசரா தங்களை என் தெய்வமாக பூஜித்து வருபவள் நான். தங்கள் திருப்பாதங்களால் இந்த ஏழையின் குடிசை புனிதம் பெற்றது. எனினும் தாங்கள் கூறிய வார்த்தைகள் என்னைத் தீயாகச் சுடுகிறது. தயை கூர்ந்து அந்த எண்ணத்தை விடுத்து, எனக்கு ஆசி புரியுங்கள் கண்களில் நீர் பெருக அவர் பாதங்களில் வீழ்ந்தாள் லீலாவதி. அவளின் பதற்றத்தை ரசித்த அவர் அம்மணீ! தங்களது பக்திக்கு என் மனமார்ந்த நன்றி. தங்களைக் கண்டதே என் பாக்கியம். இதோ இதை என் அன்புக்கு அடையாளமாகப் இதனைப் பெற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்று தன் வலக் கரத்திலிருந்த பொற்காப்பைக் கழற்றி அவளிடம் கொடுத்தார். அவள் அதை வாங்க மறுத்தாள். பலவந்தமாக அவள் கையில் திணித்து விட்டு அங்கிருந்து வெளியேறினார் புரந்தர தாசர். பொற்காப்பை தனது பூஜை அறையில் வைத்தாள் லீலாவதி.

அதிகாலை அரண்மனை காவலாளி ஒருவன் முச்சந்தியில் முரசு கொட்டி செய்தி ஒன்று தெரிவித்தான். நம் பாண்டுரங்கப் பெருமானின் சிலையில் இருந்த பொற்காப்பைக் காணவில்லை. அது தொடர்பான தகவல் அறிந்தால் உடனே மன்னரிடம் தெரிவிக்குமாறு பக்த ஜனங்கள் கேட்டுக் கொள்ளப்படுகிறார்கள் என்று சொல்லி விட்டு சென்று விட்டான். அரசின் சிப்பந்தி கூறிய செய்தியை கேட்டதும் அதிர்ந்த லீலாவதி சட்டென்று எழுந்து அருகில் இருந்த தனது இல்லத்தின் பூஜை அறையை நோக்கி விரைந்தாள். அங்கு காணாமல் போனதாக அறிவிக்கப்பட்ட புரந்தரதாஸர் கொடுத்த பொற்காப்பு இருந்தது. புரந்தரதாசர் மீது அவளுக்கு ஆத்திரத்தையும் வெறுப்பையும் ஏற்படுத்தியது. அந்தப் பொற்காப்புடன் அரண்மனையை நோக்கி விரைந்தாள். நடந்தவற்றை மன்னரிடம் எடுத்துரைத்தாள். அதைக் கேட்ட மன்னர் வியப்புற்றார். பண்டரிநாதனின் பக்தரான புரந்தரதாசரின் இந்தச் செயல் புதிராக இருந்தாலும் அவரைக் கைது செய்ய ஆணை பிறப்பித்தார் அவர். தர்பாரில் லீலாவதியின் குற்றச்சாட்டுகளைக் கேட்டுக் குழம்பினார் புரந்தரதாசர். மன்னா நான் பகவானது பொற்காப்பைத் திருடவில்லை. அதை இந்த அம்மணியிடம் கொடுக்கவும் இல்லை. முதலில் இவர் யார் என்றே எனக்குத் தெரியாது. எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக நேற்று நான் பண்டரிபுரம் செல்லவே இல்லை என்றார்.

லீலாவதியின் கண்கள் நெருப்பை உமிழ்ந்தன. மன்னா இவர் நேற்று எனது இல்லத்துக்கு வந்து என்னை நேசிப்பதாகக் கூறினார். இவரது இச்சைக்கு இணங்காமல் இவரை நான் தெய்வமாக வழிபடுவதைக் கூறினேன். இறுதியில் இந்தப் பொற்காப்பை என் கையில் திணித்து விட்டுச் சென்றார். பண்டரிநாதன் மேல் ஆணையாக நான் கூறியவை அனைத்தும் சத்தியம் என்றாள். புரந்தரதாசர் பிரமை பிடித்தவராகத் தலை குனிந்து நின்றார். கோபம் கொண்ட மன்னன் பாண்டுரங்கனது பொற்காப்பைத் திருடியது பெருங்குற்றம். அதற்கு தண்டனையாக இவருக்கு முப்பது கசையடி கொடுக்க உத்தர விடுகிறேன் என்று தீர்ப்பளித்தான். இதைக் கேட்டு புரந்தரதாசர் மனம் உடைந்தார். அப்போது அங்கு ஓர் அசரீரி கேட்டது மன்னா கோயில் கதவு பூட்டியது பூட்டியபடி இருந் தது என்று அர்ச்சகர் கூறியது ஞாபகம் இல்லையோ? கதவு பூட்டி இருக்கும்போது பொற்காப்பை புரந்தரதாசர் எப்படி எடுத்திருக்க முடியும்? என் பரம பக்தன் புரந்தரதாசனிடம் கொஞ்சம் அகம்பாவமும் இருந்தது. அதைப் போக்கவும் அவன் புகழை உலகறியச் செய்யவுமே யாம் லீலாவதியின் இல்லத்துக்குச் சென்றோம் என்று அசீரீரி கூறியது. புரந்தரதாசர் ஆனந்தக் கண்ணீர் வடித்தார். மன்னரும் மற்றவர்களும் அவரின் பாதங்களில் வீழ்ந்து வணங்கினர்.

பல்வேறு சந்தர்பங்களில் புரந்தரதாஸருடைய பக்தியை தனது லீலா விநோதங்கள் மூலம் பாண்டுரங்கன் வெளிப்படுத்தியுள்ளார். திருமலை வேங்கடேசனின் தரிசனமும் சரஸ்வதி தேவியின் தரிசனமும் ஒருங்கே கிடைக்கப்பெற்ற புரந்தரதாஸர் திருமலையில் தங்கி பாடல்களை எழுதியுள்ளார். கர்நாடக சங்கீத உலகில் நாரத மஹரிஷியின் அவதாரமாகப் பார்க்கப்படும் இவரை சங்கீத பிதாமகர் என்று அழைப்பார்கள். இவருக்கு பல சீடர்கள் உண்டென்றாலும் இவரது பாடல்களை பரப்பியவர்களில் முக்கியமானவர் கனகதாஸர் ஆவார். ஒரு சமயம் இவர் வயிற்று வலியால் அல்லலுற்றார். இதைப் போக்க யாராலும் முடியவில்லை. பண்டரிபுரத்தில் கோயில் கொண்டுள்ள பாண்டுரங்கனை மூன்று முறை தீர்த்தயாத்திரை செய்த பின் வயிற்று வலி நீங்கியது. கால்நடையாகவே பாரத தேசத்தை மூன்று முறை வலம் வந்தார் புரந்தரதாசர். திருவையாறு சத்குரு ஸ்ரீ தியாகராஜ சுவாமிகளுக்கு சிறுவயதில் அவருடைய அன்னை புரந்தரதாசரின் பதங்களையே சொல்லிக் கொடுத்திருக்கிறார். இவரது கடைசிக்காலத்தில் சந்நியாச ஆசிரமத்தை அடைந்து 1564 ம் ஆண்டு தை மாதம் இரண்டாம் திகதி அமாவாசையன்று இப்பூவுலகை நீத்தார்.

திருநெல்வேலி மாவட்டம் பாபநாசம் அருகே உள்ள விக்ரமசிங்கபுரத்தில் பிறந்தவர் நமச்சிவாயக் கவிராயர். பாபநாசத்தில் எழுந்தருளியிருக்கும் பாபநாசநாதர் மற்றும் உலகம்மை மீதும் வைத்த பக்தியினாலும் பேரன்பினாலும் நாள்தோறும் பாபநாசம் சென்று அங்கு எழுந்தருளியிருக்கும் உலகம்மையை வழிபாடு செய்து வருவது வழக்கம். ஒரு நாள் வழக்கம் போல பாபநாசம் சென்று உலகம்மையை தொழுது பாடினார். இரவு வரை தொடர்ந்து பாடியவர் கோவில் மூடியதும் அங்கிருந்து கிளம்பினார். இல்லத்திற்குத் திரும்பும் போதும் உலகம்மையைப் புகழ்ந்து கவிதை பாடிக்கொண்டே வந்தார். பக்தன் பாடும் கவிதையை கேட்க ஆவல் கொண்ட உலகம்மை கவிராயரை பின் தொடர்ந்து வந்தாள். அம்பிகை வருவதை அறியாத கவிராயர் வெற்றிலை தரித்து போட்டுக் கொண்டு வாய்விட்டுப் பாடிக்கொண்டே வந்தார். மெய் மறந்து பாடியபோது அவரையும் அறியாமல் அவர் வாயிலிருந்து தெறித்த எச்சில் துளிகள் உலகம்மையின் மேல் பட்டது. அத்திருக்கோலத்தோடு உலகம்மை கோயிலில் மீண்டும் எழுந்தருளினாள். மறுநாள் காலையில் கோயிலைத் திறந்து பார்த்த அர்ச்சகர் உலகம்மையின் சேலையில் தெரிந்த எச்சில் துளிகளைக் கண்டு திடுக்கிட்டார்.

இறைவழிபாட்டுக்கு அச்சமயம் வந்திருந்த அரசனிடம் இந்த செய்தி தெரிவிக்கப்பட்டது. மன்னன் வேதனையுற்றான். இப்பாதகத்தை செய்தவன் யார் உடனே கண்டு பிடியுங்கள் என்று உத்தரவிட்ட அரசன் அரணைமனைக்கு திரும்பி இந்த வேதனையிலேயே இருந்தான். இரவு அரசன் இந்த யோசனையிலேயே தூங்கிய அரசனின் கனவில் வந்த உலகம்மை வருந்தாதே அரசனை என் மீது கொண்ட பக்தியினால் நமச்சிவயாத்தின் பாடலுக்கு வசப்பட்டு அவன் பின்னே நான் தான் சென்றன். பாடுவதில் தன்னை மறந்த நிலையில் இருந்த நமச்சிவாயக் கவிராயர் வாயிலிருந்த வந்த எச்சில் என் மீது பட்டது. அவனை விட சிறந்த பக்தன் கிடையாது. அவனுக்கு சகல மரியாதைகளையும் செய்து கௌரவிப்பாய் என்று கூறி மறைந்தாள். அம்பிகையின் உத்தரவு கேட்டு அகமகிழ்ந்த அரசன் அம்பிகையின் உத்தரவின் படி நமச்சிவாயக் கவிராயரை கௌரவிக்க எண்ணி அவரை கோவிலுக்கு வரவழைந்தான். நமச்சிவாயக் கவிராயர் உலகம்மையின் மீது வைத்திருக்கும் அன்பை அனைவரும் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று எண்ணிய அரசன் அவரிடம் சென்று தாங்கள் உலகம்மை மீது வைத்த அன்பு சத்தியமானால் இதோ உலகம்மை கையிலிருக்கும் தங்கப் பூச்செண்டு தாங்கள் பாடப் பாட அப்பூச்செண்டை சுற்றியிருக்கும் தங்க கயிறுகள் அறுந்து இப்பூச்செண்டு தானாய் உங்கள் கையில் வந்து விழ வேண்டும் என்றான் அரசன். உலகம்மை அந்தாதி எனும் அற்புதமான நூலை இயற்றினார். நமச்சிவாயக் கவிராயர் அந்தாதி பாடப்பாட அம்மையின் கரத்துள்ள பூச்செண்டின் தங்க நார்கள் ஒவ்வொன்றாய் அறுந்து விழுந்தன.

விண்டல நின்ற சரற்கால சந்திர சுவேதமுக
மண்டலமும் கையில் மலரொடும் தோளில் வழிந்த ரத்ன
குண்டலமும் பொலி வாலப் பிராய குமாரத்தியாய்
செண்டலர் செங்கை உலகாள் என் நாவில் சிறந்தவளே

எனும் பாடலை பாடி முடித்த சமயம் அனைத்து தங்க நாரும் அறுந்து தங்கச் செண்டு உலகம்மையின் கையிலிருந்து நமச்சிவாயக் கவிராயர் கரத்திற்கு தாவி வந்தது. அரசர் முதல் அனைவரும் நமச்சிவாயக் கவிராயர் பாதத்தில் விழுந்தனர். இப்பாடல் கொண்ட தொகுப்பு உலகம்மை கலித்துறை அந்தாதி என்று அழைக்கப்படுகிறது. இவர் சிங்கை உலகம்மை பிள்ளைத் தமிழ், சிங்கை உலகம்மை கலித்துறை அந்தாதி, சிங்கை உலகம்மை கொச்சகக் கலிப்பா, சிங்கை உலகம்மை பதிற்றுப்பத்து அந்தாதி, சிங்கை உலகம்மை சந்த விருத்தம், சிங்கை சிலேடை வெண்பா ஆகிய நூல்களை இயற்றியுள்ளார்.

அவர் இயற்றிய கலித்துறை அந்தாதி கீழ் PDF நூல் வடிவில் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது.

வில்லிதாசர் என்பவர் அவருடைய மனைவி பொன்னாச்சியாருடன் உறையூரில் வாழ்ந்து வந்தார். இவருடைய இயற்பெயர் தனுர்தாசர். அவருடைய மனைவியின் கண்கள் மிகவும் பிரகாசமாக அழகுடன் இருந்தது. இதனால் தன் மனைவியிடம் மிகவும் அன்புடன் இருந்தார். பெரிய செல்வந்தரான இவர் உறையூர் அரசவையின் சிறந்த மல்யுத்த வீரராகவும் இருந்தார். அந்த ராஜ்யத்தில் வீரம் பொருந்தியவராக இருந்ததால் நாட்டில் நன்மதிப்புடன் விளங்கினார். ஒருமுறை ஸ்ரீ ராமானுஜர் தன்னுடைய சிஷ்யர்களுடன் நடந்து சென்ற பொழுது வில்லிதாசர் தன் மனைவி பொன்னாச்சிக்கு வெயிலில் இருந்து பாதுகாப்பதற்காக ஒரு கையால் குடை பிடித்துக் கொண்டும் மற்றொரு கையால் அவள் நடக்கும் பொழுது அவளது கால்கள் புண்ணாகாமல் இருப்பதற்குத் தரையில் ஒரு துணியை விரித்துக் கொண்டும் செல்வதைக் கவனித்தார். வில்லிதாசருடைய அன்யோன்யமான இச்செயலைக் கண்டு வியப்படைந்த ராமானுஜர் வில்லிதாசரை அழைத்து அந்த பெண்மணிக்கு சேவை செய்வதற்குக் காரணம் என்ன என்று கேட்டார். அதற்கு வில்லிதாசர் அவளுடைய கண்களின் அழகில் முழுமையாக அடிமையாகி விட்டேன். மேலும் அந்தக் கண்களின் அழகை பாதுகாக்கத் தான் எதையும் செய்யத் தயார் என்றும் கூறினார்.

இதனைக் கேட்ட ராமானுஜர் அழியப்போகும் அழகின் மேல் இவ்வளவு ஆசையாய் இருக்கிறாரே என்று வில்லிதாசரிடம் உங்கள் மனைவியின் கண்களை விட வேறு ஒரு அழகான கண்களைக் காண்பித்தால் அதற்கு அடிமையாகி விடுவீர்களா என்று கேட்டார். வில்லிதாசரும் அத்தகைய கண்களை காண்பித்தால் அந்த கண்களுக்கு தான் அடியாமையாவதாக ஒப்புக்கொண்டார். ராமானுஜர் வில்லிதாசரை ஸ்ரீரங்கநாதரிடம் அழைத்துச் சென்று திருப்பாணாழ்வாருக்கு ஸ்ரீரங்கநாதர் காட்டியருளிய அழகிய கண்களை வில்லிதாசருக்குக் காண்பித்தருளும்படி வேண்டினார். ரங்கநாதரும் தம்முடைய அழகிய கண்களை வில்லிதாசருக்கு காட்டியருளினார். வில்லிதாசரும் அக்கண்களின் உண்மையான அழகை உணர்ந்து உடனே ராமானுஜரிடம் சரணடைந்து தன்னை சிஷ்யனாக ஏற்றுக் கொள்ளும்படி விண்ணப்பம் செய்தார். வில்லிதாசருடைய மனைவியும் ராமானுஜருடைய பெருமையை உணர்ந்து ரங்கநாதரிடம் சரணடைந்து தங்களுக்கு வழிகாட்ட வேண்டினாள். தம்பதிகள் இருவரும் தங்களுடைய உடைமைகளைத் துறந்து ரங்கநாதர் மற்றும் ராமனுஜருடைய திருவடித் தாமரைகளுக்குத் தொண்டு செய்வதற்காக ஸ்ரீரங்கம் வந்தடைந்தனர். தன் சீடரான வில்லிதாசருக்கு திருவரங்கம் அரங்கநாத சுவாமி கோயில் கருவறை மற்றும் கோயில் நகைகளை காக்கும் பணியை ராமானுஜர் ஒப்படைத்தார்.

ஸ்ரீரங்கநாதர் வில்லி தாசரை முழுமையாக ஆட்கொண்டார். ஸ்ரீ ராமரின் வனவாசத்தின் பொழுது லட்சுமணன் உறங்காமல் ராமருக்கு காவல் காத்தது போல் வில்லி தாசரும் ரங்கநாதரை இடைவிடாமல் துதித்துக் கொண்டிருந்தார். இதனால் அவருக்குப் பிள்ளை உறங்கா வில்லிதாசர் என்ற திருநாமம் ஏற்பட்டது. வில்லிதாசரும் அவர் மனைவியும் ராமானுஜரிடம் மிகுந்த ஈடுபாடு கொண்டவர்கள் ஆனர்கள். ராமானுஜருக்கு பணிவிடை செய்து தங்களுடைய எளிமையான வாழ்க்கையை நடத்திக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒருமுறை ரங்கநாதரின் கடைசி நாள் உற்சவம் தீர்த்தவாரியன்று ராமானுஜர் வில்லிதாசரின் கரங்களை பிடித்தபடி கோயிலின் குளத்திலிருந்து ஏறி வந்தார். இதனை கண்ட சீடர்கள் சன்யாசியாகிய ராமானுஜர் பிறப்பால் தாழ்ந்த வில்லிதாசரின் கரங்களை பிடிப்பது முறையில்லை என்று நினைத்தார்கள். சீடர்கள் தாங்கள் நினைத்ததை ராமனுஜரிடம் கூறினார்கள்.

ராமானுஜர் வில்லிதாசர் மற்றும் அவரது மனைவி பொன்னாச்சியாரின் மகிமையை சீடர்கள் அனைவரும் புரிந்து கொள்வதற்காக சீடர்களிடம் வில்லிதாசரின் இல்லத்திற்குச் சென்று அங்கேயுள்ள நகைகள் பொருட்கள் அனைத்தையும் முடிந்தவரை களவாடிக் கொண்டு வரச்சொன்னார். சீடர்கள் வில்லிதாசரின் இல்லத்திற்குச் சென்ற பொழுது பொன்னாச்சியார் உறங்கிக் கொண்டிருந்தார். மிகவும் நிசப்தமாக அவரிடம் சென்று அவர் அணிந்திருந்த நகைகளைக் கழற்ற முற்பட்டனர். பொன்னாச்சியாரும் இந்த இவர்கள் வறுமையின் காரணமாக களவாடுகிறார்கள் என்று எண்ணி அவர்கள் நகைகளை எளிதில் கழற்றுவதற்கு இடம் கொடுத்தார். அந்த சீடர்கள் அவருடைய ஒரு பக்கத்தின் நகைகளை கழற்றிய பின் அடுத்த பக்கத்தின் நகைகளை எளிதில் கழற்றுவதற்காக தான் இயல்பாக தூக்கத்தில் திரும்புவது போல பாசாங்கு செய்தார். ஆனால் அவர் திரும்புவதைக் கண்டு அச்சமடைந்த சீடர்கள் வில்லிதாசரின் இல்லத்திலிருந்து ராமானுஜரிடம் ஓடினர். நடந்த சம்பவங்களைக் கேட்டபின் ராமானுஜர் சீடர்களை மறுபடியும் வில்லிதாசரின் இல்லத்திற்கு சென்று அங்கு நடப்பவைகளை கவனிக்கச் சொன்னார்.

ராமானுஜரின் உத்தரவுப்படி மீண்டும் வந்த சீடர்கள் வில்லிதாசர் தன் மனைவி பொன்னாச்சியாரிடம் உரையாடிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டார்கள். வில்லிதாசர் பொன்னாச்சியாரின் ஒரு பக்க நகைகளை மட்டும் காணவில்லை எங்கே என கேட்டார். அதற்கு பொன்னாச்சியார் சிலர் தான் அணிந்திருந்த நகைகளை களவாட வந்த பொழுது நான் உறங்குவது போல் பாவனை செய்து அவர்கள் எளிதில் களவாடும்படி செய்தேன். பிறகு அவர்கள் அடுத்த பக்கம் களவாடுவதற்கு ஏதுவாக நான் திரும்பிப் படுக்கும் பொழுது அவர்கள் பயந்து ஓடி விட்டார்கள் என்று சொன்னாள். அதைக் கேட்ட வில்லிதாசர் மன வருத்தமுற்று நீ கல்லை போல கிடந்து அவர்கள் விருப்பம் போல நகைகளை எடுத்துக் கொள்ள அனுமதித்திருக்க வேண்டும் என்று கூறினார். அவர்கள் இருவரும் களவாட வந்தவர்களுக்குக் கூட உதவும் மனப்பான்மை உடையவர்களாக இருந்தனர். வில்லிதாஸர் தம்பதிகளுடைய உரையாடலைக் கேட்ட சீடர்கள் ராமானுஜரிடம் திரும்பச் சென்று நடந்தவைகளை விவரித்து அந்த சிறந்த தம்பதிகளின் பெருந்தன்மையை ஒப்புக் கொண்டனர். அதற்கு மறுநாள் ராமானுஜர் வில்லிதாசரிடம் நடந்தவற்றை விவரித்து நகைகளை அவரிடம் திருப்பிக் கொடுத்தார்.

வில்லிதாசர் தனது இறுதி நாட்களின் பொழுது வைஷ்ணவர்கள் அனைவரையும் தனது இல்லத்திற்கு அழைத்துத் பாதபூஜைகள் செய்தார். அப்பொழுது பொன்னாச்சியாரிடம் தாம் பரமபதத்தை அடையப் போவதாகவும் நீ தொடர்ந்து வாழ வேண்டும் என்றும் கேட்டுக்கொண்டார். ராமானுஜரின் பாதுகைகளை தன் தலையில் வைத்துக் கொண்டே தனது திருமேனியை நீத்தார் வில்லிதாசர். வைணவர்களுக்கு உண்டான முறைப்படி அவருக்கு இறுதிக்கடன்களை செய்தார்கள் வைணவர்கள். வில்லிதாசரின் திருமேனியை பல்லக்கில் வைத்து தெருக்கோடி வரை சென்றவுடன் வில்லிதாசரின் பிரிவை தாங்கமுடியாமல் பொன்னாச்சியார் வாய்விட்டு கதறி அழுது தன் உயிரை அப்பொழுதே நீத்தார். அதைக்கண்டு திகைத்த வைணவர்கள் பொன்னாச்சியாரையும் வில்லிதாசருக்கு பக்கத்தில் வைக்க ஏற்பாடு செய்தனர். மணவாள மாமுனிகள் இயல் சாற்றுமுறையை (உற்சவகாலங்களின் முடிவில் ஓதப்படுவது) பல்வேறு ஆசார்யர்களின் பாசுரங்களின் அடிப்படையாக கொண்டு தொகுக்கும் பொழுது பிள்ளை உறங்கா வில்லிதாசர் இயற்றிய பாசுரம் முதலில் இடம்பெற்றுள்ளது. பிள்ளை லோகாச்சார்யர் தனது தலை சிறந்த க்ரந்தமான ஸ்ரீவசன பூஷணத்தில் எம்பெருமானின் மங்களாசாஸனத்தை விவரிக்கும் பொழுது பிள்ளை உறங்கா வில்லிதாசரைக் கொண்டாடியுள்ளார்.

ஸ்ரீ வைகுண்டத்தில் ஸ்ரீமன் நாராயணன் முன்பு சுகப்பிரம்மர் வணங்கி நின்றிருந்தார். பாரத பூமியில் பக்தி குறைந்திருந்த அந்த சமயத்தில் நாராயணன் சுகப்பிரம்மரை பூமியில் அவதரிக்க ஆணையிட்டார். மறுபடியும் ஒரு கருவறைக்குள் புக விரும்பாத சுகப்பிரம்மர் சுயம்புவாக பூமியில் காசியில் உள்ள கங்கை கரையில் தோன்றினார்.

புண்ய சேத்ரங்களிலேயே சிறந்த காசி மாநகரில் தமால் எனும் பெரியார் ஒருவர் தன் மனைவியுடன் நெசவுத் தொழில் செய்து வாழ்ந்து வந்தார். இருவரும் நாள் தோறும் ஒருவருக்காவது அன்னதானம் செய்தும் தான் நெய்த துணிகளை தானமாக வழங்கி விட்டு தான் உணவு அருந்துவார்கள். இருவருமே தங்களுக்கென ஒரு குழந்தை இல்லை என பெரிதும் வருந்தினார்கள். ஒருநாள் விருந்தினராக வந்த பெரியவர் ஒருவர் அவர்களது சேவையை கண்டு வியந்து நீங்கள் செய்யும் இந்த விருந்தோம்பல் உங்களோடு நின்று விட இறைவன் விடமாட்டார். இந்த மாபெரும் கைங்கர்யத்தைத் தொடர்ந்து செய்வதற்கு உங்களுக்கு ஒரு மகனை அளிப்பார் என்று வாழ்த்திவிட்டு சென்றார். தமால் ஒரு நாள் குழந்தை இல்லையே என மனம் நொந்தவராக துணி நெய்வதற்கான நூல் சுருள்களை அலசுவதற்காக கங்கைக்கு கரைக்கு சென்றார். அங்கும் பலர் பகட்டான வழிபாடுகளைச் செய்வதைக் கண்டு காசிக்கு வந்தும் உலக ஆசைகளில் உழல்கிறார்களே என வருந்தி நினைக்கையில் அவரின் கையில் இருந்த நூல் சுருள் கங்கை நதியோடு சென்றது. இந்த நூல் இருந்தால் துணி நெய்து ஐம்பது பேருக்கு கொடுக்கலாமே என வருந்தியவராக அதைத் தொடர்ந்து கரை ஓரமாகவே ஓடினார். அந்த நூல் சுருள் கங்கையின் வேகத்தில் கண்ணுக்கு எட்டாத தூரத்தில் சென்று மறைந்தது. அவர் நின்ற இடத்துக்கு அருகே ஒரு பர்ணசாலை இருந்தது. வருத்ததுடன் இருந்த தமால் இறைவனை தியானிப்போம் என்று அங்கே அமர்ந்தார்.

கங்கைக் கரையில் தியானத்தில் ஆழ்ந்திருந்தார் தமால். நாராயணனின் ஆணைக்கினங்க சுயம்புவாக தோன்றிய சுகப்பிரம்மர் குழந்தையாக அழும் குரல் கேட்டுக் கண் விழித்தார் தியானத்தில் இருந்த தமால். வேறு யாரும் அருகில் இல்லாத நிலையில் தனியாக அழுது கொண்டிருந்த குழந்தையைத் தன்னுடன் அழைத்துக் கொண்டு வீட்டுக்குத் திரும்பினார். அவரால் எடுத்துவரப்பட்ட குழந்தையைக் கண்டு அவரது மனைவியும் மனம் மகிழ்ந்தார். அக்குழந்தைக்கு கபீர் எனப் பெயரிட்டனர். கபீர் என்றால் பெரிய என்று பொருள். குழந்தை கபீரின் விளையாட்டுகள் கூட தெய்விக மணம் கமழ்ந்த வண்ணம் இருந்தன. தளர்நடை போட்ட பருவத்திலேயே தந்தையிடம் நெசவும் கற்றான். எந்த வேலையில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்தாலும் சிறுவன் தெய்வத்தின் பெயரையே உச்சரித்துக் கொண்டே செய்தான். நல்ல குரல் வளமும் பாடும் திறமையும் பெற்று இறைவனைப் பாடி வளர்ந்து வந்தார். சிறுவயதிலேயே கபீருக்கு அவனது பெற்றோர் மணமுடிக்க விரும்பினர்.

முன்பொரு காலத்தில் சுகப்பிரம்மரை மணக்க முயன்று தோற்ற ரம்பை அவர் பூவுலகில் பிறந்திருப்பது அறிந்து அவரைப் பின்பற்றி அவரது உறவினருக்கே சீந்தரா எனும் மகளாகப் பிறந்திருந்தாள். அவளின் அழகைக் கண்டு கபீரின் பெற்றோர் அவளை கபீருக்கு திருமணம் பேசி முடித்தனர். திருமணத்துக்கு முன் தங்களது மத வழக்கப்படி சுன்னத்து செய்ய அவரது உறவினர்கள் முயன்றனர். சுன்னத் செய்து கொள்ள மாட்டேன் என்று அவர்களுடன் வாதிட்டுக் கபீர் வென்றார். இதனால் கோபமடைந்த உறவினர்கள் மதச்சடங்குகளை அவமதிக்கும் கபீரை வீட்டை விட்டுத் துரத்த வேண்டுமெனக் கூறினர். கபீரும் வீட்டைத் துறந்து ஓட முயன்றார். கபீரை இழக்க மனமின்றி அவரது பெற்றோர் அவரைத் தடுத்து வீட்டிலேயே தங்கித் தறி நெய்யும்படி கூறினார்கள்.

நல்ல குரல் வளமும் பாடும் திறமையும் பெற்ற கபீர்தாஸர் ராமரின் வரலாற்றுப் பெருமையை பஜனை வடிவமாக பாடலாக பாடி வளர்ந்து வந்தார். பாடுவதில் பெருவிருப்பம் கொண்டிருந்ததால் நெசவு செய்வதில் சற்றும் விருப்பமின்றி இருந்தார். கபீருக்கு குருவென்று ஒருவரும் இல்லை. இதனால் இவருக்கு எழுதவும் படிக்கவும் தெரியாமல் போனது. ஆனாலும் ஞானம் வளர்ந்தபடியே இருந்தது. திருமணப் பேச்சு மீண்டும் ஆரம்பித்தது. சுன்னத்து செய்து கொள்ளாதவனுக்கு பெண் கொடுக்கமாட்டோம் எனப் பெண் வீட்டார் கூறிவிட்டார்கள். கபீரின் தாய் தந்தையர் மனம் வெதும்பினர். சீந்தராவின் தந்தையின் கனவில் தோன்றிய இறைவன் உன் மகளைக் கபீருக்கே மணம்முடி எனக்கூறினார். இதனால் தந்தை குழப்பமடைந்த நிலையில் இருந்தார். சீந்தராவும் கபீரையே மணப்பேன் இல்லை என்றால் வேறு ஒருவரை மனதாலும் நினைக்க மாட்டேன் எனக்கு திருமணம் வேண்டாம் என்று பிடிவாதமாக இருந்தாள். இறுதியில் இறைவனே ஒரு முதியவர் வேடத்தில் வந்து ஒவ்வொருவரிடமும் சமாதானமாகப் பேசி திருமணத்தை செய்து வைத்தார்.

குடும்ப வாழ்வில் ஈடுபட்டாலும் இவருடைய மனம் ஆன்ம ஞானத்தைத் தேடியபடி இருந்தது. அந்தத் தேடல் அவர் இயற்றிய பாடல்களிலும் பிரதிபலித்தது. இஸ்லாமிய முறைப்படி வளர்ந்தாலும் ராமரின் மீது பக்தி கொண்டு வாழ்ந்தார். தமாலின் வீட்டில் இரவும் பகலும் தறியின் இசையும் கபீரது இசையும் இறைவனது புகழைப் பாடியபடி இருந்தன. ஒருநாள் மெய்மறந்து கபீர் பாடும் போது அவரது கை நெசவு செய்வதை நிறுத்தி விட்டது. பக்தனின் பணியில் இறைவனே அமர்ந்து தறியை இழுத்தார். தறி தானாகவே நகர்ந்து துணிகளை நெய்தது. ஒரு முழம் துணி நெய்து விட்டு பின்பு கபீர் தியானத்தில் அமர இறைவன் இன்னொரு முழம் நெய்தார். காலையில் வந்து கண்ட அவரது தாயார் சோம்பேறி இரவெல்லாம் நெய்தது இரண்டே முழம்தானா இதை விற்றுப் பணம் வந்தால் தான் உனக்கு இன்று உணவு எனக் கடிந்தார்.

கபீரும் தறியிலிருந்து துணியை எடுத்துக் கொண்டு கடைத்தெருவுக்குச் சென்றார். அந்த அழகிய துண்டை எவரும் வாங்கவில்லை. மனம் தளர்ந்த கபீர் வீட்டிற்கு திரும்பி வரும் போது ஓர் அந்தணர் அந்தத் துணியைப் பிடுங்கிக் கொண்டு ஓடினார். கபீர் ஓடி அவரை வழி மறித்துத் துணியைப் பிடித்து இழுத்தார். அந்த இழுபறியில் துணி இரண்டாகக் கிழிந்து விட்டது. தான் கிழித்த துணியைத் தானே எடுத்துக் கொள்வதாகக் கூறிய அந்தணர் சில சோழிகளை அதற்கு விலையாகத் தந்தார். கோபம் கொண்ட கபீர் அந்த சோழிகளை வீசி எறிந்தார். அந்தணரோ என்னிடம் வேறு ஒன்றுமில்லை. அந்தத் துண்டை இலவசமாக தந்தால் நான் பிருந்தாவனம் செல்வதால் அதைக் கண்ணனுக்கு சாத்தி மகிழ்வேன் என்றார். அதை விற்றுப் பணம் எடுத்துச் செல்லாவிட்டால் தான் பெற்றோரின் கோபத்துக்கு ஆளாக நேரும் என்பதால் கபீர் தர மறுத்தார். ஆனால் அந்தணரோ ராமரின் திருநாமத்தின் பெருமையையும் அதை காசி விஸ்வநாதரே காசியில் இறப்பவர்கள் அனைவருக்கும் ராம நாமத்தை உபதேசித்து முக்தியளிக்கிறார் என்பதையும் கூறி தானத்தின் பயனைப் பற்றி எடுத்துக்கூறி நீண்டதொரு பிரசங்கம் செய்து அவரது தயக்கத்தைப் போக்கினார். இடைவிடாது ராம நாமத்தை ஜபித்து பக்தி மார்க்கத்தின் வழியாக இறைவனை அடைந்து கொள். அதற்கு சற்குரு ஒருவரைத் தேடி அடைந்து கொள் என்று சொல்லி ஒரு துண்டுத் துணியுடன் மறைந்து விட்டார்.

கபீர் அந்தணர் கூறியபடி ராம நாமத்தினையே துணையாகக் வைத்துக் கொள்வோம் என எண்ணியவராக மீதியிருந்த ஒரு முழத்துண்டை மடித்து எடுத்துக் கொண்டு வீடு நோக்கி நடந்தார். கபீரின் எதிரே ஒரு முஸ்லீம் முதியவர் வந்தார். கபீரை நெருங்கி ஐயா குளிர் அதிகமாக இருக்கிறது. நீங்கள் சாதுக்களுக்கு தான தருமங்கள் அளிப்பவர் என்று கேள்விப்பட்டேன். இந்த ஒரு முழம் துணியைத் தந்தால் தலையில் கட்டிக் கொண்டு பனியிலிருந்து காத்துக் கொள்வேன் என்றார். சற்று முன் அந்தணர் கூறியவற்றை மனத்தில் நினைத்தவராக கபீர் ஜெய் ஸ்ரீராம் எனக்கூறி அந்தத் துண்டை முதியவரிடம் தந்தார். அதற்கு அந்த முதியவர் அல்லாவின் பெயரை சொல்லாமல் ஏதோ ஒரு மனிதனின் பெயரைச் சொல்கிறாயே. உன்னிடம் வாங்க மாட்டேன் எனக்கூறி கபீரின் பெற்றோரிடம் இதனை சொல்வதற்கு கபீரின் வீட்டிற்கு விரைந்தார். தாய் அடிப்பாள் என்று பயந்த கபீர் ஒரு பாழடைந்த வீட்டில் ஒளிந்து கொண்டார். உன் மகன் குலத்தைக் கெடுக்க வந்திருக்கிறான். இன்று காலையில் யாரோ ஓர் அந்தணருக்கு ஓர் அழகான துணியை கொடுத்தான். நான் எனக்குக் கொடுக்கச் சொன்னேன். இரண்டாகக் கிழித்து ஆளுக்குப் பாதி என்கிறான். நான் இத்தனை சின்னத் துண்டு வேண்டாம் என்றேன். என் தாயாரிடம் போய்க் கேள் பெரிய துணியாகக் கிடைக்கும். ஆனால் நான் தானம் செய்ததைச் சொல்லாதே என்று பாழடைந்த இந்த வீட்டில் ஒளிந்து கொண்டிருக்கிறான் என்று கபீரை பற்றி குற்றம் சொல்லி விட்டு சென்றார்.

துணியை விற்ற பணத்துடன் கபீரை எதிர்பார்த்த அவரது தாயார் இதனை கேட்டதும் கபீரை பிரம்பினால் இரண்டு அடி அடித்தார். கபீர் ஹரே ராம் ஹரே ராம் எனக் கதறினார். அந்த அடிகள் இறைவனது முதுகிலும் பட்டன. இருவருக்கும் காட்சி கொடுத்த இறைவன் அம்மா நீ பாக்யவதி கபீர் பரம ஞானி எனது மெய்த்தொண்டன். நீ அவனை அடித்தது எனது முதுகிலும் பட்டிருக்கிறது பார் என்று காட்டினார். இறைவனைக் கண்டு மூர்ச்சையுற்ற தாயாரை தெளிவித்து விட்டு தகுந்த குருவை அடைந்து பக்தி மார்க்கத்தைப் பின்பற்றும்படி கூறிவிட்டு மறைந்தார்.

வாரணாசியில் ராமானந்தர் என்ற பெரும் ஞானி பலரைப் பக்திமார்க்கத்தில் வழி நடத்தி வந்தார். கபீர் அவரிடம் உபதேசம் பெற சென்றார். முஸ்லிம் மதத்தைச் சேர்ந்தவரென அவரை ராமானந்தரின் சீடர்கள் மடத்துக்குள்ளேயே விடாமல் கபீரை தடிகளால் அடித்துத் துரத்தினார்கள். அடிகளையும் பொறுத்துக் கொண்டு கபீர் அங்கேயே உட்கார்ந்து விட்டார். ராமானந்தரை சந்திக்க விடாமல் கபீர் ஒரு திருடன் எனக் கூறி அங்கிருந்து அடித்து விரட்டி விட்டனர். ராமானந்தரிடம் தீட்சை பெற கபீருக்கு ஒரு நல்ல யோசனை உதித்தது. ராமானந்தரோ விடியற்காலையில் கங்கையில் நீராட வருகிறார். அந்தப் படியிலே நாம் படுத்திருந்தால் இருளிலே மிதித்து விடுவார். பெரியோர்கள் தவறு செய்தாலும் நன்மை செய்தாலும் இறைவனுடைய திரு நாமத்தையே சொல்லுவார்கள். அதையே நாம் உபதேசமாகவும் திருவடி தீட்சையாகவும் கொள்வோம் என்று திட்டமிட்டு அன்று இரவே கங்கை படிக்கட்டிலே சென்று படுத்துக் கொண்டார். அன்றிரவு ஸ்ரீராம லட்சுமணர்கள் அந்த மடத்தை விட்டு கோபித்துக் கொண்டு வெளியேறுவதைப் போல ராமானந்தர் கனவு கண்டார். உடனே அலறிக்கொண்டு எழுந்து கங்கைக்கரை நோக்கி சென்றார். கபீரை இருட்டில் மிதித்துவிட்ட ராமானந்தர் வழக்கப்படி ராம் ராம் என உச்சரித்த வண்ணம் கங்கையில் இறங்கி நீராட சென்று விட்டார். அப்போது ராமனந்தர் செபித்த ராம ராம என்ற திருநாமமே கபீருக்கு முதல் வேத பாடமானது.

ராம மந்திரத்தை தனது குருவின் பாத தீட்சையாக ஏற்றுக் கொண்ட கபீர் வீட்டுக்குத் திரும்பி நெற்றித் திலகமிட்டு துளசி மாலையணிந்து ராம நாமத்தை ஜபம் செய்ய ஆரம்பித்தார். சிறு வயதிலேயே பகவானைப் பற்றி உரையாடல்கள் நிகழ்த்தினார். இதனால் ஊரில் இருக்கும் தன் குல மக்களால் தண்டிக்கப்பட்டார். இருந்தும் தன் நிலையிலிருந்து மாறவே இல்லை. கபீரின் ராமநாம ஜபம் செய்வதினால் அவருக்கு எதிராக முஸ்லீம்கள் நமது மதத்திற்கு எதிரானது என்று அவருடன் வாதிட்டனர். அவர்களுடன் வாதிட்ட கபீர் அவர்களை ராமனும் ரஹீமும் ஒன்றே என்பதையும் இறைவன் ஒருவனே என்றும் வாதிட்டு ஒப்புக்கொள்ள வைத்தார்.

அக்காலத்தில் மச்சேந்திரநாதர் என்ற ஒரு மகான் இருந்தார். அவருடைய சீடர் கோரக்நாதர் என்பவர் சில சித்திகள் கைவரப்பெற்றார். அதனாலேயே கர்வம் கொண்டவராக ஊர் ஊராகச் சென்று அனைவரையும் வாதத்தில் வென்றார். ராமானந்தரையும் வெல்ல விரும்பி காசி மாநகரில் அவரது மடத்துக்கு வந்து அவரை வாதத்தற்கு அழைத்தார். ராமானந்தரின் சீடர்கள் கோரக்நாதரை கண்டு ஓடி ஒளிந்தனர். சாந்த சீலரான ராமானந்தர் செய்வதறியாது திகைத்தவராகத் தியானத்தில் ஆழ்ந்தார். இவை யாவற்றையும் கேள்வியுற்ற கபீர் கோரக்கருடன் வாதம் புரிய ராமானந்தரின் அனுமதியைக் கோரினார். ஆனால் ராமானந்தர் இது சிறுபிள்ளைத்தனம் எனக் கருதி கபீர் வாதத்தில் தோற்றால் அது தன்னைப் பாதிக்கும் என அனுமதி கொடுக்கவில்லை. கபீரோ குருவின் ஆசிகள் மட்டுமே போதும் கோரக்நாதர் உடனான வாதில் நிச்சயம் வெற்றி பேறுவேன் எனக்கூறி ராமானந்தரின் அனுமதியை பெற்றார்.

கோரக்நாதரின் எதிரில் சென்ற கபீர் என் குருவின் வல்லமை தெரியாமல் இருக்கின்றீர்கள். வாதிலும் பிரம்ம ஞானத்திலும் அவர் முன் நிற்கக்கூட உங்களுக்குத் தகுதி இல்லை. மரியாதையாகச் சென்று விடுங்கள் என்று கர்ஜித்தார். சிறுவனே உன்னை என்ன செய்கிறேன் பார் என கோரக்நாதர் எழுந்தார். தனக்கு உதவ வந்த ராமானந்தரை தடுத்த கபீர் தன் கையிலிருந்த பட்டுநூல் கண்டை ஆகாயத்தில் வீசினார். அது பூமியிலிருந்து ஆகாயம் வரை ஒரு மரம் போல் வளர்ந்து நின்றது. அதன் மேலேறி உச்சியில் அமர்ந்த கபீர் கோரக்நாதரை வானவெளியில் அமர்ந்து வாதம் புரிய அழைத்தார். கோரக்ராதர் திகைத்தார் எனினும் நொடியில் ராமானந்தரின் உருவத்திற்கு மாறி அவரைக் கீழே அழைத்தார். உண்மையான ராமானந்தர் தன் சீடனைக் காப்பாற்ற இறைவனை வேண்ட கபீர் உற்சாகமடைந்தவராக கோரக்நாதரின் குருவான மச்சேந்திரரின் உருவை அடைந்து நின்றார். உடனே கோரக்கர் மஹாவிஷ்ணு உருவத்திற்கு மாறினார். கபீரும் சரபமூர்த்தியானார். கோரக்நாதர் மாறும் உருவத்திற்கு ஏற்ப ஒருபடி மேலாகவே தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொண்ட கபீரது திறமை கண்டு தனது கர்வத்தை விட்டார் கோரக்நாதர். ராமானந்தரிடன் சென்ற கோரக்நாதர் சிறந்த சீடனை அடைந்த நீங்கள் மிகவும் பாக்யசாலி எனக்கூறி வணங்கி அங்கிருந்து சென்றார். தனது பாதத்தில் பணிந்த கபீரைக் கண்டு மகிழ்ந்த ராமானந்தர் இந்த இளம் வயதிலேயே இறைவனை அடையும் பிரம்ம ஞானத்தை அடைந்து விட்ட நீ நீடூழி வாழ வேண்டும் என ஆசி கூறினார். காசி நகர் முழுவதும் ராமானந்தரையும் கபீர்தாசரையும் புகழ்ந்தது. குருநாதர் மெச்சும் சீடனாக கபீர் விளங்கினார்.

ஒருநாள் நூறு சாதுக்கள் படைசூழ இறைவன் கபீர்தாசரின் இல்லத்துக்குப் பசியாற வந்தார். வீட்டில் ஒரு மணி அரிசி கூட இல்லை. கபீரும் அவர் மனைவியுமே பட்டினி. இந்நிலையில் அடகு வைக்கவும் ஏதுமில்லாத நிலையில் சீந்தரா ஒரு யோசனை கூறினாள். கடைத்தெருவில் ஒரு சௌகார் நெடுநாளாக என்மேல் கண் வைத்திருக்கிறான். ஒருமுறை அவனது விருப்பத்துக்கு நான் இணங்கினால் பணத்தை கொட்டித் தருவதாகக் கூறுகிறான். இந்த சாதுக்களின் பசி தீர்க்க உதவுமானால் அப்படிச் செய்தால் என்ன என்றாள். கபீரும் அவளுடன் கிளம்பி சௌகாரின் வீட்டுக்குச் சென்று நூறு சாதுக்களுக்கு உணவளிக்கப் பொருள் வேண்டும். விருந்தோம்பல் முடிந்த பின் பொருளுக்கு விலையாக இவளை இங்கு விட்டுச் செல்கிறேன் என்றார். மதிமயங்கி அவனும் பொருள் அளித்தான். சாதுக்களுக்கு வயிறார விருந்து சாப்பிட்டனர். பிறகு கபீர்தாசர் வாக்களித்தபடி சீந்தராவை வியாபாரியின் வீட்டுக்குக் கொட்டும் மழையில் சேறுபடாமல் சுமந்து சென்று சௌகாரின் வீட்டில் விட்டார். அப்போது அந்த ஊர் அரசு அதிகாரி வீட்டினுள் புகுந்து திருட்டுச் சொத்து அங்கிருப்பதாகக் கூறி வீட்டைச் சோதனையிட ஆரம்பித்தார். உள்ளே சீந்தராவைக் கண்டு இவள் கபீரின் மனைவி. இந்த உத்தமியையா கடத்தி வந்தாய் எனக்கூறி சீந்தராவை அழைத்துச் சென்று அவளது வீட்டிலேயே விட்டுச் சென்றார்.

வீட்டுக்குத் திரும்பிய அவள் கூறியதைக் கேட்டு வெகுண்ட கபீர் என் விஷயத்தில் தலையிட நீங்கள் யார் என அரசு அதிகாரியின் வீட்டுக்குச் சென்று திட்டி அடிக்க கை ஓங்கினார். அப்போது அங்கே அந்த அதிகாரி காணவில்லை. மாறாக ஶ்ரீராமர் காட்சி அளித்து அதிகாரியாக சென்று உன் மனைவியை மீட்டது நான்தான் உனக்கு அடிக்க வேண்டுமென்று தோன்றினால் என்னை அடி என்றார். இறைவனின் தரிசனம் கண்ட கபீர் கலங்கிப் போய் ராமனைத் தொழுது பாடல்கள் புனைந்தார். இது போல் கபீரின் வாழ்வில் ஆயிரம் ஆயிரம் சம்பவங்கள் இறையருளால் நடைபெற்றுக்கொண்டு இருந்தன. இதனால் பழுத்த ஆன்ம ஞானியாக விளங்கினார் கபீர்தாசர்.

கபீர்தாசருக்கு இரண்டு குழந்தைகள் தோன்றினர். மகன் பெயர் கமால். மகனாக மட்டுமல்லாமல் கமால் மகானாகவும் விளங்கினான். கல்வி கேள்விகளில் சிறந்து விளங்கிய கமால் ஏழு வயதிலேயே தீர்த்த யாத்திரை செல்ல விரும்பினான். அவனைப் பிரிய மனமின்றி கபீர் முதலில் மறுத்தாலும் பின்னர் அனுமதி அளித்தார். செல்லும் இடமெல்லாம் இறைவனது நாமத்தின் பெருமைகளைக் கமால் பரப்பினான். கூட்டம் கூட்டமாக வந்து அவரைத் தரிசித்த மக்கள் அவரை கிருஷ்ணரின் உருவமாகவே கண்டனர். அந்த ஊரில் இருந்த ஒரு ரத்ன வியாபாரியின் இல்லத்தில் சிலர் கமாலைப்பற்றி இகழ்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தனர். தீராத வயிற்று நோயினால் அவதிப்பட்டுக் கொண்டிருந்த அந்த வியாபாரி இந்த நோயை கமால் தீர்த்தால் அவரை ஒரு மகான் என நம்பலாம் என்றார். மறுநாள் காலையில் வலியினால் துடித்த போது முன் தினம் கமாலைப் பற்றிப் பேசியது நினைவுக்கு வந்தது. உடனே கமாலை நினைத்து வணங்கினார். உடனே அவரது வயிற்றுவலி மறைந்தது.

ரத்ன வியாபாரி கமாலைத் தனது வீட்டுக்கு அழைத்து வணங்கி பொற்காசுகள் நிறைந்த ஒரு பையை அளித்தார். கமால் இதைக் கட்டிக் காத்து வீட்டுக்குக் கொண்டு போய்ச் சேர்க்கும் திறமை சிறுவனான எனக்கில்லை என ஏற்க மறுத்தார். வியாபாரி கமாலுக்கு தெரியாமல் அவரது துணியில் விலையுயர்ந்த மரகதம் ஒன்றை முடித்து வைத்தார். வீடு திரும்பி கமால் பெற்றோரை வணங்கும் போது மரகதகல் அவர்கள் கண்ணில் பட்டது. அதே சமயம் பக்தனுடன் விளையாட விரும்பிய இறைவன் ஓர் அந்தணராக அங்கு தோன்றி கமால் அந்தப் மரகதக் கல்லைத் தன்னிடமிருந்து திருடிவிட்டதாகக் கூறினார். கபீர்தாசர் தன் மகனை அடிக்கக் கை ஓங்கிவிட்டார். அதே சமயத்தில் நடக்க விருப்பதை முன்பே அறிந்து அங்கு வந்து சேர்ந்தா ராமானந்தர். இறைவன் சீதா, லக்ஷ்மண, பரத, சத்ருக்ன, அனும சமேதராக அங்கு தோன்றி அனைவருக்கும் திவ்ய தரிசனம் தந்தார்.

ஒரு நாள் இரவு களைத்தவர்களாகவும், பசித்தவர்களாகவும் நூற்றுக்கணக்கான சாதுக்கள் விருந்தோம்பலுக்குப் பெயர் பெற்றிருந்த கபீர்தாசரின் இல்லத்தைத் தேடி வந்தனர். வீட்டிலோ வறுமை. வேறு வழியின்று தந்தையும் மகனுமாக மளிகைக் கடையில் திருடவும் துணிந்தனர். சிறுவன் கமால் சுவரிலுள்ள பிளவு மூலம் சென்று பொருட்களை கபீரிடம் தந்து விட்டு அந்தப் பிளவு மூலமாகவே வெளியேறி விடுவது என திட்டமிட்டுப் பொருள்களை எடுத்துத் தந்தையிடம் தந்துவிட்டுக் கமால் வெளியேறுவதற்கு முன் கடைக்காரன் வந்துவிட்டான். பாதி வெளியேறிய நிலையில் கமாலின் கால்கள் கடைக்காரனின் கைப்பிடியில் சிக்கிக் கொண்டன.

சற்றும் தயங்காது கமால் தந்தையின் இடையில் இருந்த தறிவேலை செய்யும் கூரிய கத்தியை அவர் கையில் தந்து என் தலையை வெட்டி எடுத்துச் சென்று விடுங்கள். தலையின்றி அவர்களால் என்னை அடையாளம் காண முடியாது என வற்புறுத்தினான். தயக்கத்துடன் கபீரும் அவ்வாறே செய்யக் கடைக்காரர் உடலை மட்டும் காவலர்களிடம் ஒப்படைத்தான். மற்ற திருடர்களுக்கு ஒரு படிப்பினையாக இருக்கட்டும் என நாற்சந்தியில் அந்த உடல் தொங்க விடப்பட்டது. விருந்து முடிந்த நிலையில் மறுநாள் சாதுக்கள் பஜனை செய்தவாறே அவ்வழியாக வந்தார்கள். தலையற்ற அந்த உடல் இரு கைகளையும் கூப்பி அவர்களை வணங்கியது. இதனைக் கண்ட சாதுக்களும் ஊர்மக்களும் திகைக்க இறைவன் அசரீரியாக கபீர் உலகிலே மனைவி மக்களிடம் கொண்ட பாசம் தான் வெல்ல முடியாதது. அவ்விரண்டையும் சாதுக்களுக்குச் செய்யும் சேவைக்காகத் துறந்த உன் பக்தியே உயர்ந்தது. அன்பனே கமால் எழுந்திரு எனக்கூற அடுத்த கனம் கபீரிடம் இருந்த கமாலின் தலையானது வந்து உடலில் சேரக் கமால் சிரித்த முகத்துடன் நாராயண நாமத்தை சொல்லி சாதுக்களையும் பெற்றோரையும் வணங்கினார்.

சீரடி சாயிபாபா மகா பக்த விஜயத்திலே கபீர்தாஸரின் வரலாறு விரிவாகக் கூறப்படுகிறது. ராமனை தன்னுள் உணர்ந்த கபீர்தாஸர் இந்து முஸ்லிம் சமய ஒற்றுமைக்குப் பெரிதும் பாடுபட்டவர். கபீர்தாஸரின் குரு ராமாநந்தரின் தாக்கம் இவரிடம் அதிகம் காணப்பட்டது. கபீர் தன்னுடைய குருவான ராமானந்துக்கு சிலை எழுப்பினார். இந்து சமயம் இசுலாம் ஆகிய இரு சமயங்களிலும் தவறு இருந்தால் அதனை கபீர் கடுமையாக விமர்சித்தார். வேதங்களை தவறான முறையில் மொழி பெயர்த்து சொல்லிக் கொடுக்கப்பட்டு இந்து சமயம் தவறான வழியில் செல்லப் படுவதாகவும் உபநயனம் போன்ற சடங்குகள் அர்த்தமற்றவை எனவும் கூறினர். அவரது கருத்துகளுக்காக இந்து மற்றும் இசுலாமியர் இருவரின் கோபத்துக்கும் ஆளானார். எல்லா உயிரிலும் ஆண்டவன் உறைகிறான். அவன் எந்த ஆலயத்திலும் இல்லை என்று உபதேசித்தார். கபீர் படிக்காதவராக இருந்தாலும் பல நூல்களை இயற்றினார். ஆதிகிரந்தம், பிரம்ம நிருபன், ஷப்தாவளி போன்ற புகழ் பெற்ற நூல்களை இயற்றியுள்ளார்.

ஜபமாலையை உருட்டுகிறாய் நெற்றி நிறைய விபூதியைப் பூசிக்கொள்கிறாய் கற்றைச் சடாமுடியைக் கட்டிக்கொள்கிறாய் என்ன செய்தால் என்ன? உன் நெஞ்சில் ஈரம் இல்லை அன்பு இல்லை நீ எப்படி இறைவனை அடைவாய்.

என்று போலியான மதவாதிகளைக் கண்டித்து பாடினார். எழுதப் படிக்கத் தெரியாத கபீரின் பாடல்கள் மக்களின் மனங்களில் ஆழப் பதிந்து விட்டது. வாரணாசியில் ஏழை எளிய மக்கள் இவருடைய பாடல்களை மனப்பாடம் செய்து கொண்டார்கள். அதுவே பின்னாளில் நூலாக வெளிவர உதவியது. 500 ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே பல புரட்சிகரக் கருத்துகளைக் கூறிய கபீர்தாசர் ராமர் சீதாவின் திவ்ய தரிசனத்தைப் பலமுறை கண்டார். கபீரின் போதனைகள் இந்து இசுலாமிய மதங்களைக் கடந்து சீக்கிய மதத்திலும் இடம் பெற்றன. சீக்கியர்களின் புனித நூலான குரு கிரந்த சாஹிப் பில் கபீரின் பாடல்கள் இடம் பெற்றிருக்கின்றன. அவரின் பிரபலமான பாடல் ஒன்று

நீர்த்துளி கடலில் அடங்கும் என்பதை யாரும் அறிவார்கள். நீர்த்துளிக்குள் கடல் அடங்கும் என்பதை யாரும் அறிய மாட்டார்கள்.

இதற்கு அர்த்தம் உலகம் இறைவனின் படைப்பு என்பதை அனைவரும் அறிவார்கள். இந்த இறைவனின் படைப்பாகிய தொண்டர்களின் உள்ளத்துக்குள்ளே இறைவனே அடக்கம் என்பதை யாரும் அறிய மாட்டார்கள் என்று பாடுகிறார். 1518 ஆம் ஆண்டில் காசியில் கபீர் இறைவனைத் துதித்தவாறே மோட்ச பிராப்தி அடைந்தார். அவர் இறந்த பொழுது அவரால் ஈர்க்கப்பட்ட இந்து முஸ்லீம் சமயத்தை சேர்ந்தவர்களால் அவரவர் சமயத்தைச் சேர்ந்தவர் என உரிமை கொண்டாடப்பட்டார். கபீரின் இறந்த உடல் தங்களுக்கே சொந்தம் என உரிமை கொண்டாடினர். அவரது உடலை எரிப்பதா அல்லது புதைப்பதா என வாக்குவாதத்தில் ஈடுபட்டனர். ஒரு பெரியவர் ஏன் வீணாகச் சண்டையிட்டுக் கொள்கிறீர்கள்? நீங்கள் இருவரும் தலா ஒரு போர்வையைக் கொண்டு உடலைப் போர்த்தி விட்டு செல்லுங்கள். நாளை இறுதி ஊர்வலத்தின் போது முடிவு செய்து கொள்ளலாம் என்று சொல்லி விட்டு சென்றார். அதன்படி இரு தரப்பினரும் உடலின் வலப் பகுதியையும் இடப் பகுதியையும் போர்வை கொண்டு போர்த்தி விட்டுச் சென்றனர். அடுத்த நாள் அவரது திருவுடலை எடுத்துச் செல்ல வந்தனர். போர்வையை எடுத்ததும் ஆச்சர்யத்தில் மூழ்கினார்கள். கபீரின் உடல் மறைந்து அங்கே புத்தம் புது மலர்கள் இருந்தன. இறைவனுக்காகப் பாமாலைகள் பாடிப் பாடிப் பரவசமடைந்த அவரது திருமேனி பூக்களாக உருமாறி இருந்தன. இரு தரப்பினரும் சச்சரவு இல்லாமல் சரிபாதியாக பூக்களைக் கொண்டு சென்று இந்துக்கள் ஒரு பாதி பூக்களை காசியில் சாஸ்திரங்கள் முறைப்படி ஈமக்கடன்களைச் செய்தார்கள். அதுபோல முஸ்லிம்கள் பாதி பூக்களைப் புதைத்தார்கள்.