ராமர் சிறுவயதில் வசிஷ்டரின் ஆசிரமத்தில் தனது சகோதரர்கள் லட்சுமணன் பரதன் மற்றும் சத்ருக்னனுடன் குருகுலத்தில் பாடம் கற்றுக் கொண்டிருந்தார். அப்போது அவனுக்கு உற்ற நண்பனாக இருந்தவன் பெயர் அனந்தன். பரம ஏழையான அவன் வசிஷ்டரின் ஆசிரமத்தில் குருவுக்கு சேவை செய்து கொண்டிருந்தான். குருகுலத்தில் கல்வி கற்றுக் கொண்டிருந்த ராமருக்குத் தொண்டு செய்வதில் அனந்தன் பேரானந்தம் கொண்டான். ராமரும் பதிலுக்கு அனந்தனிடம் பேரன்பு காட்டினார். இருவரும் சேர்ந்து குருகுலத்தில் சிறந்த நண்பர்களாக இருந்தார்கள். ராமனுக்கு ஏடுகளை எடுத்து வைத்தல் எழுத்தாணியைக் கூராக்குதல் வில்லைத் துடைத்தல் அஸ்திரங்களை எடுத்து வைத்தல் உணவு பரிமாறுதல் ஆகிய பணிகளை பெருமகிழ்ச்சியோடு செய்து வந்தான் அனந்தன். ராமரை ஒருநாள் காணவில்லை என்றாலும் அவன் மனம் ஏங்கித் தவிக்கும். ஒவ்வொரு மாதமும் சில நாட்கள் வனத்துக்குச் சென்று தர்ப்பைப் புல் பறித்து வரவேண்டியது அனந்தனின் கடமை. அதுபோல் ஒருமுறை அனந்தன் வனத்துக்குச் சென்றிருந்தான்.
ராமரின் குருகுலம் முடிந்து குருவிடம் விடைபெற்று சகோதரர்களுடன் அயோத்திக்குச் சென்றுவிட்டார். வனத்தில் இருந்து திரும்பி வந்த அனந்தன் விவரம் அறிந்து தாங்கமுடியாத வருத்தம் கொண்டான். உடனே ராமரைக் காண அவன் மனம் துடித்தது. உடனே புறப்பட்டு அயோத்தியில் உள்ள ராமரின் அரண்மனைக்குச் சென்றான். அங்கே ராமரும் லட்சுமணனும் விஸ்வாமித்திரரின் யாகத்தைக் காப்பதற்காக வனத்துக்குப் புறப்பட்டுச் சென்றிருக்கிறார்கள் என்ற செய்தி அனந்தனின் மனதை மேலும் வாட்டியது. ஒன்றும் அறியாத பாலகனான ராமர் கானகம் செல்ல நேர்ந்ததை எண்ணிக் கலங்கினான். ராமரைக் காட்டுக்கு அனுப்பிய தசரதனையும் அழைத்துச் சென்ற விஸ்வாமித்திரரையும் மனத்துக்குள் கடிந்து கொண்டான். ராமர் காட்டில் என்ன செய்வார்? அவருக்கு யார் உதவிகள் செய்வார்கள்? நித்திய கர்மங்களுக்கு தர்ப்பை சமித்து போன்றவற்றை யார் சேகரித்துத் தருவார்கள்? இப்படியெல்லாம் அனந்தனின் மனம் தவித்தது.
ராமரை எப்படியும் தேடிக் கண்டுபிடித்து அவருக்கு உதவி செய்ய வேண்டும் என்று அனந்தன் முடிவு செய்தான். தன் குரு வசிஷ்டரிடம் கூடச் சொல்லாமல் நேராக காட்டிற்குள் சென்றான். அடர்ந்த காட்டில் ராமா ராமா என்று கதறிக் கொண்டு ராமரைத் தேடி அலைந்தான். காட்டில் வழி தவறி ஒரு இருண்ட பகுதிக்குள் அகப்பட்டுக்கொண்டான். அங்கே பல நாட்கள் ராமனைத் தேடியும் அவரைக் காணாமல் அனந்தனின் மனம் வாடியது. ராமரைக் காணாமல் ஊர் திரும்பவும் அவனுக்கு விருப்பமில்லை. ராமா ராமா என்று கூப்பிட்டுக் கொண்டே சென்ற அவன் ஒரு நேரத்தில் மிகவும் சோர்வடைந்து அமர்ந்தான். ராமா ராமா என்று செபித்துக் கொண்டு இருந்த அவன் தன்னை மறந்து அன்ன ஆகாரமின்றி அந்தக் காட்டிலேயே அமர்ந்தான். அவன் அமர்ந்த இடத்தில் அவனை மூடியவாறு புற்று வளர்ந்துவிட்டது. ஆனால் அவனது ராம செபம் மட்டும் நிற்கவில்லை. காலச் சக்கரம் வேகமாகச் சுழன்றது. ராமாயண சம்பவங்கள் அனைத்துமே நிகழ்ந்து முடிந்திருந்தன. ராவண வதத்திற்கு பிறகு அயோத்தி திரும்பிய ராமருக்கு பட்டாபிஷேகத்திற்கான ஏற்பாடுகள் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது. எதுவும் தெரியாமல் புற்றுக்குள் ராமா ராமா என்று தவமியற்றிக் கொண்டிருந்தான் அனந்தன்.
ராமரின் பட்டாபிஷேகத்தைக் காண பாரத தேசத்தின் எல்லாப் பகுதிகளில் இருந்தும் மக்களும் மன்னர்களும் மகரிஷிகளும் அயோத்திக்கு வந்து கொண்டிருந்தனர். அப்போது காட்டு வழியே சென்று கொண்டிருந்த சில மகரிஷிகள் ராம நாமத்தைப் பாடிக்கொண்டே சென்றனர். அவர்களில் ஒருவரது கால் பட்டு அனந்தன் தவமியற்றிக் கொண்டிருந்த புற்று இடிந்தது. அனந்தன் தவம் கலைந்து எழுந்தான். ராமா ராமா எங்கிருக்கிறாய் என்று கதறினான். காலச் சுழற்சியினால் தனக்கு வயதாகியிருப்பதைக் கூட அவன் அறியவில்லை. பல ஆண்டுகள் முடிந்து போனதையும் அவன் உணரவில்லை. இன்னும் குழந்தை போல ராமரைத் தேடினான். அப்போது மகரிஷிகள் கூட்டத்தில் ராமர் வனவாசம் முடிந்து பட்டாபிஷேகம் செய்து கொள்ளப் போவதையும் அதற்காகவே அயோத்தி செல்வதையும் அனந்தனுக்குத் தெரிவித்தார். ராமனுக்குப் பட்டாபிஷேகம் நடக்கப் போகும் செய்தி அறிந்து அதைக் காண மகரிஷிகளுடன் அயோத்தி புறப்பட்டான் அனந்தன். அயோத்தி நகரம் விழாக்கோலம் பூண்டிருந்தது. அன்று பட்டாபிஷேக நாள். எங்கும் வேத கோஷமும் மங்கல இசையும் முழங்கிக்கொண்டிருந்தன. குல குரு வசிஷ்டர் விஸ்வாமித்திரர் முதலானோர் பட்டாபிஷேக ஏற்பாடுகளை முன்னின்று செய்து கொண்டிருந்தனர்.
ராமர் ஆடை அணிகலன்கள் அணிந்து தாயார் மூவரையும் வணங்கி கொலு மண்டபம் நோக்கி கம்பீரமாக நடந்து வந்தான். அப்போது எல்லோரும் அதிர்ச்சி அடையும் வகையில் உரத்த குரலில் அடே ராமா இத்தனை காலம் எங்கிருந்தாயடா? உன்னை எத்தனை காலமாய் தேடுகிறேனடா என்று குரல் கொடுத்தபடியே ராமரை நோக்கி ஓடி வந்தான் அனந்தன். ராமனை இறுகத் தழுவிக் கொண்டான். கந்தல் உடையில் ஜடா முடியுடன் பரதேசிக் கோலத்தில் பாமரன் ஒருவன் அடே ராமா என்று கூவி அழைத்தது கண்டு அவையினர் அதிர்ச்சி அடைந்தார்கள். மனநிலை பாதிக்கப்பட்டவன் இவ்வாறு செய்கிறான் என்று கோபத்துடன் காவலர்கள் அனந்தனைப் பிடித்திழுக்க விரைந்த போது ராமர் அனந்தனை நெஞ்சாறத் தழுவி அவன் கண்களில் வழிந்த கண்ணீரைத் துடைத்து என்னை மன்னித்துவிடு அனந்தா என்று உணர்ச்சி பொங்கக் கூறினான். உன்னிடம் சொல்லிக் கொள்ளாமல் குருகுலத்தில் இருந்து வந்துவிட்டேன். என் பிரிவினால் நீ எவ்வளவு துயரம் அடைந்திருப்பாய் என்பதை நான் அறிவேன். என் தவற்றை மன்னித்துவிடு என்று மீண்டும் சமாதானம் செய்தார் ராமர். தன்னைப் போலவே தன் ராமரிடம் பக்தி செலுத்தும் மற்றொரு பக்தன் இருக்கிறான் என்றெண்ணிப் பூரித்த அனுமனின் கண்களிலும் நீர் சுரந்தது. அப்போது ராமர் இவன் என் பள்ளித் தோழன். குருகுலத்தில் எனக்கு சேவை செய்தவன். இத்தனை பெரிய அவையில் எல்லோரும் என்னைப் பிரபு என்றும் மகாராஜா என்றும் தான் அழைக்கிறார்கள். என்னை அடே ராமா என்று அழைக்க என் தந்தை தசரதன் இல்லையே என ஏங்கினேன். அந்தக் குறையைத் தீர்த்து வைத்ததன் மூலம் என் தந்தைக்கு நிகரானவன் ஆகிவிட்டான் இந்த அனந்தன் என்று கூறினார் ராமர். அனைவரது கண்களிலும் ஆனந்தக் கண்ணீர்.
ராம நாமத்தை இத்தனை நாட்கள் எனக்காகத் தவமிருந்து இடைவிடாமல் செபித்து என்னைத் தேடி வந்த இவனுக்கு நான் இந்த அவையில் மரியாதை செய்யக் கடமைப்பட்டுள்ளேன் என்று கூறிய ராமர் அனுமனை நோக்கி உன்னைப் போலவே என்னை நேசிக்கும் இவனுக்கு என்ன கௌரவம் தரலாம் என்று கேட்டார் ராமர். அதற்கு அனுமன் தங்கள் தந்தைக்குச் சமமானவர் இவர் என்று சொல்லி வீட்டீர்கள். எனவே தாங்கள் சிம்மாசனத்தில் அமரும் முன்பு இவரை அதில் அமர்த்தி மரியாதை செய்வது நம் அனைவருக்குமே பெருமை என்று கூறினார் அனுமன். அனைவரும் இதனை ஆமோதித்தார்கள். இத்தனை பெரிய மரியாதைக்குத் தான் தகுதியானவனா என்றெண்ணிக் கூனிக் குறுகினான் அனந்தன். வேண்டாம் வேண்டாம் என்று தடுத்தும் கேளாமல் அவனைச் சிம்மாசனத்தில் அமர்த்தி மாலை அணிவித்து மரியாதை செய்து பாதபூஜையும் செய்தார் ராமர். அதன் பின்பே ராமருக்கு பட்டாபிஷேகம் ஆரம்பமானது.
