நன்னெறிக் கதைகள்

ஒருவர் ஐம்புலன்களையும் அடக்கி ஆள வேண்டும் என்ற முடிவோடு ஒரு ஆற்றங்கரைக்கு சென்று அமைதியாக அமர்ந்தான். அப்போது அந்தப் பக்கம் அழகான ஒரு பெண் நடந்து சென்றாள். இவரும் எதேச்சையாக திரும்பி பார்த்தார். அந்த அழகை ரசித்தார். சிறிது நேரத்தில் இன்று இந்த கண் நம்மை ஏமாற்றி விட்டதே என்று எண்ணி வீட்டிற்கு வந்தார். ஐம்புலனில் முதலில் கண்ணை அடக்க வேண்டும் என்ற முடிவோடு அடுத்த நாள் ஆற்றங்கரைக்கு சென்று கண்ணை துணியால் கட்டி கொண்டு அமைதியாக அமர்ந்தார். சிறிது நேரத்தில் அதே பெண் தலையில் வாசனை மிக்க மலர்களை வைத்துக் கொண்டு சென்றாள். மலரின் வாசனை மூக்கை துளைத்தது. நேத்து வந்த அதே பெண்ணாக இருக்குமோ என்று தன் கண்ணைத் திறந்து பார்த்து அந்த அழகை ரசித்தார். இன்று இந்த மூக்கு நம்மை ஏமாற்றி விட்டதே என்று எண்ணி வீட்டிற்கு வந்தார். ஐம்புலனில் கண்ணோடு மூக்கையும் அடக்க வேண்டும் என்ற முடிவோடு அடுத்த நாள் ஆற்றங்கரைக்கு சென்று கண்ணை துணியால் கட்டி கொண்டு மூக்கையும் மூடிக்கொண்னு அமைதியாக அமர்ந்தார். சிறிது நேரத்தில் சலக் சலக் என்று ஒரு சலங்கை ஒலி. இவருக்கு நேற்று வந்த பெண்ணாக இருக்குமா என்று பார்த்து ரசித்து விட்டு காது நம்மை ஏமாற்றி விட்டதே என்று எண்ணி வீட்டுக்கு வந்தார். அடுத்த நாள் ஆற்றங்கரையில் கண் மூக்கு காது அனைத்தையும் கட்டிக் கொண்டு அமைதியாக அமர்ந்தார். சில நிமிடங்கள் சென்றது அவருக்குள் ஒரு கேள்வி எழுந்தது. இப்போது அந்த பெண் இந்தப் பக்கமாக நடந்து போய் இருப்பாளா இல்லையா என்று சிந்திக்க ஆரம்பித்தது அவரது மனம். இப்போது தான் அவருக்கு ஒன்று புரிந்தது. இந்த கண் காது மூக்கு வாய் உணர்வு என்று சொல்லக்கூடிய ஐம்புலன்களும் வெறும் அடியாட்கள் தான். இவற்றை அடக்கி உபயோகம் இல்லை. முதலில் அடக்க வேண்டியது மனதை தான் என்று உணர்ந்து கொண்டு அதற்கேற்ற பயிற்சிகளில் ஈடுபட ஆரம்பித்தார்.

ஒரு நாள் குருவும் அவரது சீடர்களும் ஒரு குளக்கரையில் அமர்திருந்தார்கள். அப்போது ஒரு சீடன் எழுந்து குருவிடம் ஒரு கேள்வி கேட்டான். குருவே சுயநலமிக்க அன்பிற்கும் சுயநலமில்லாத அன்பிற்கும் வித்தியாசம் என்ன? எனக்கு விளக்கமாக சொல்லுங்கள் என்றான். குரு சீடனுக்கு சுற்றிலும் பார்த்தார். ஒரு இளைஞன் குளக்கரையில் தூண்டிலைப் பிடித்துக் கொண்டு அமர்திருந்தான். அவனருகில் கூடையில் அவன் பிடித்துப் போட்ட மீன்கள் துடித்துக் கொண்டிருந்தது. குரு அந்த இளைஞனிடம் பேச்சு கொடுத்தார். தம்பி மீன் என்றால் ரொம்ப பிடிக்குமோ? என்றார். அவனும் ஆமாம் ஐயா மீன் என்றால் எனக்கு உயிர் பிடித்து வைத்த மீன்களையெல்லாம் இன்றிரவு என் மனைவியை சமைக்கச் சொல்லி ஒரு பிடி பிடிக்கப் போகிறேன். உங்களுக்கு வேண்டுமானால் கொஞ்சம் எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். குளத்தில் நிறைய மீன் கிடைக்கிறது என்றான். குருவோ எனக்கு வேண்டாம் தம்பி என்று புன்சிரிப்புடன் கூறி மறுத்து விட்டார். நடப்பதையெல்லாம் சீடன் அமைதியாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அந்த இளைஞனும் சற்று நேரத்தில் மீன் பிடித்து விட்டு கிளம்பிவிட்டான்.

ஒரு வயது முதிர்ந்த பெரியவர் குளக்கரையை நோக்கி வருவதை குரு பார்த்து விட்டார். அவர் கையில் ஒரு வெள்ளை நிறப்பை இருந்தது. அதில் மீன்களின் உணவான பொரி இருந்தது. அந்த பெரியவர் குளக்கரையில் வந்து அமர்ந்தார். பையிலிருந்த பொரியை எடுத்து தண்ணீரில் தூவினார். நூற்றுக்கணக்கான மீன்கள் பொரி இருக்கும் இடத்தை எறும்புகள் போல மொய்த்தன. குரு அவரிடமும் பேச்சு கொடுத்தார். என்ன பெரியவரே மீன் என்றால் உங்களுக்கு ரொம்ப பிடிக்குமா? என்று சற்று முன் அந்த இளைஞனிடம் கேட்ட அதே கேள்வியை பெரியவரிடம் கேட்டார். பெரியவரும் ஆமாம் ஐயா மீன் என்றால் எனக்கு உயிர் நேரம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் இங்கு வந்து இங்குள்ள மீன்களுக்கு உணவளிப்பேன் என்றார். குரு அவரிடம் பேசி முடித்து விட்டு சீடனின் பக்கம் திரும்பினார். பார்த்தாயா இருவரும் மீனின் மீது அளவு கடந்த அன்பு வைத்திருக்கிறார்கள் என்பது அவர்கள் மீனென்றால் உயிர் என்று கூறும் போதே தெரிந்திருக்கும். அந்த இளைஞன் மீன்களிடம் இருக்கும் ருசி என்னும் சுயநலத்திற்காக பயன்படுத்திக் கொண்டான். அவன் தன்னுடைய சந்தோஷத்தில் மட்டுமே கவனம் செலுத்தினான். ஆனால் அந்த பெரியவர் மீன்கள் பசியாறுவதற்கு சுயநலமில்லாமல் உணவளித்தார். இருவருக்கும் மீன்கள் பிடித்திருந்தது ஆனால் இருவரின் நோக்கம் வேறு. மொத்தத்தில் அன்பில் சுயநலம் இருந்தால் அது அன்பே இல்லை சுயநலமில்லாத அன்பு தான் உண்மையானது நிரந்தரமானது என்று சொல்லி முடித்தார்.

ஆசைகள் நிறைந்த துறவி ஒருவர் காட்டில் இருந்தார். வாய்க்கு ருசியாக சாப்பிடுவதில் விருப்பம் உடையவர். அந்தக் காட்டில் வேடன் ஒருவன் இருந்தான் இந்தப் பிறவியில் எப்படியாவது இறைவனை அடைந்து விட வேண்டும் என்ற தீர்மானத்தில் இருந்தான். வேடன் துறவியை சந்தித்து அடிபணிந்து சுவாமி நான் இறைவனிடம் செல்ல வேண்டும் எனக்கு உபதேசம் செய்யுங்கள் என்று கேட்டான். துறவி அவனைப் பார்த்துச் சிரித்து உனக்கும் உபதேசத்திற்கும் வெகு தூரம். அதுபற்றி அப்புறம் யோசிப்போம். நீ காட்டில் கிடைக்கும் தேன் பல வகையான பழங்கள் கிழங்குகள் இவைகளைக் கொண்டு வந்து எனக்குக் கொடு என்றார். வேடனும் துறவி கேட்ட பொருள்களைக் கொண்டு வந்து கொடுத்து வந்தான். ஒரு நாள் வேடன் துறவியிடம் தினமும் நீங்கள் கேட்ட பொருள்களைக் கொண்டு வந்து கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறேன் எனக்கு உபதேசம் கொடுங்கள் என்றான். துறவி அப்போது மாம்பழம் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார். சாப்பிட்டு முடித்ததும் மாங்கொட்டையை வேடன் கையில் தந்து இது தான் சிவலிங்கம். இறைவனின் உருவம் இதற்கு பூஜை செய் என்றார். துறவியின் வாக்கை அப்படியே நம்பிய வேடன். குருவே நீங்கள் கூறியபடியே செய்கிறேன் என்று துறவியை விழுந்து வணங்கி மாங்கொட்டையை தன் இருப்பிடத்திற்கு கொண்டு வந்தான்.

தன்னுடைய இருப்பிடத்தில் தனியாக ஒரு இடத்தை தேர்ந்தெடுத்து சுத்தம் செய்து அங்கு மாங்கொட்டையை வைத்து தண்ணீரால் அபிஷேகம் செய்து பால் பழம் தேன் தினை மாவு வைத்து இறைவனே சாப்பிடுங்கள் என்றான். வெகு நேரம் கேட்டும் அவை அப்படியே இருந்ததால் வேடன் தன் உயிரைப் போக்கிக் கொள்ள எண்ணிக் கத்தியை எடுத்தான். வேடனின் உண்மையான நம்பிக்கையையும் அன்பையும் கண்டு உணவுப் பொருள்களை மறைத்து அருளினார் இறைவன். தினமும் இப்படியே வேடனின் பூஜை நடந்து வந்தது. ஒரு நாள் குருவைக் காண ஆவல் கொண்டு வேடன் தான் வணங்கி வரும் மாங்கொட்டைச் சிவலிங்கத்தையும் குருவுக்கு பிடித்த பழங்களையும் எடுத்துச் சென்றான். குருவை வணங்கித் தான் பூஜை செய்யும் விபரங்களையும் சொன்னான். வேடன் சொன்னதை எல்லாம் நம்பாத குரு பால் பழம் இறைவன் உண்ணுகிறானா எங்கே என் முன் செய்து காட்டு என்றார். குரு முன் தன் பூஜையைச் செய்தான் வேடன். நிவேதனப் பொருள்கள் மறைந்தன. பூஜை முடிந்தது என்ற சீடன் மாங்கொட்டையை எடுக்கச் சென்றான். அப்போது மாங்கொட்டை ஆகாயத்தில் பறக்கத் தொடங்கியது இதனைக் கண்ட வேடன் இறைவா என்னை விட்டு எங்கே செல்கிறீர்கள் என்று உள்ளம் உருகி மாங்கொட்டையை பிடித்துக் கொண்டான். அவனையும் தூக்கிக் கொண்டு மாங்கொட்டை மேலே உயர்ந்தது. மாங்கொட்டையுடன் வேடன் சொர்கத்திற்கு செல்கிறான் என்பதை உணர்ந்த குரு தானும் சொர்க்கம் செல்ல எண்ணி வேடனின் காலை கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டார். அப்போது மாங்கொட்டையில் இருந்து அசீரிரியாக இறைவன் பேச ஆரம்பித்தார். வேடன் காட்டிற்குள் இருந்து நிறைய பழங்கள் உனக்காகவும் அவனுக்காகவும் கொண்டு வந்திருக்கிறான். அதில் உள்ளவற்றில் உனக்கு எவ்வளவு வேண்டும் என்று கேட்டார். அதற்கு சாப்பிடுவதில் விருப்பம் கொண்ட துறவி இரண்டு கைகளையும் பெரிதாக விரித்து இவ்வளவு வேண்டும் என்று காண்பித்தார். வேடனின் கால்களில் இருந்து விடுபட்ட துறவி பூமியில் விழுந்து மண்ணைக் கவ்வினார்.இறைவனிடம் செல்ல வேண்டும் என்று விரும்பிய வேடன் சொர்க்க லோகம் சென்றான்.

அரசன் ஒருவன் கோவிலில் தன் பிறந்த நாளை முன்னிட்டு அன்னதானம் செய்துகொண்டிருந்தான். அப்போது ஒரு பரம ஏழை வந்து வரிசையில் நின்றான். அவனது கிழிந்த உடைகளையும் குளிக்காத அழுக்கு உடலையும் பார்த்த மற்றவர்கள் முகம் சுளித்து ஒதுங்கி நின்றார்கள். இதை உணர்ந்த அந்த ஏழை இவர்களுக்குத்தான் நம்மை பிடிக்கவில்லையே வரிசையில் நிற்காமல் ஒதுங்கி நிற்போம் அனைவரும் அன்னதானம் பெற்றச் சென்ற பிறகு நாம் வாங்கிக் கொள்வோம் என்று தள்ளி நின்றான். நேரம் போய்க்கொண்டே இருந்தது. இவன் தள்ளி நின்றதால் இவனுக்குப் பின்னால் வந்தவர்கள் எல்லாரும் அன்னதானம் பெற்றார்கள். சிலர் அன்னதானம் பெற்றுக்கொண்டு இவனை ஏளனம் செய்து சிரித்துவிட்டுப் போனார்கள். இவன் வாயைத் திறந்து எதுவும் சொல்லவில்லை என்றாலும் மனதிற்குள் ஒரு சோகம். எல்லோருக்கும் தரப்படும் அன்னதானம் கூட நமக்கு கிடைக்க எவ்வளவு காத்திருப்பு? எவ்வளவு போராட்டம்? எவ்வளவு இழிசொல்? சென்ற ஜென்மத்தில் என்ன பாவம் செய்தோமோ இப்படி தவிக்கிறோமே? என்று தன் விதியை நொந்துகொண்டான். நீண்ட நேரம் காத்திருந்தான் இறுதியில் உணவு அனைத்தும் தீர்ந்து விட்டது. சரி நமக்கு இன்று பட்டினி என்று எழுதியுள்ளது போல அப்பனே ஆண்டவா என்ன தவறு செய்தேனோ தெரியவில்லை இப்படி ஒரு இழி பிறவியில் பிறந்து விட்டேன். எனக்கு ஏதேனும் நன்மை செய்யப்பா என்று கோவில் கோபுரத்தை பார்த்து வேண்டிக் கொண்டு கோவில் அருகே உள்ள குளத்தங்கரையில் அமர்ந்தான்.

அரசன் அன்னதானம் கொடுத்து முடித்து அந்த படித்துறையில் நடந்து வந்தார். அப்போது பரம ஏழை அரசனின் கண்ணில் பட்டான். என்னப்பா சாப்பிட்டாயா என்று அந்த ஏழையிடம் கேட்டார். தலை குனிந்து இருந்த ஏழை அரசனின் முகத்தைப் பார்க்காமல் கேட்பது அரசன் என்றும் தெரியாமல் ஊரே சாப்பிட்டது என் தலையில் இன்று பட்டினி என்று எழுதியுள்ளது என்று விரக்தியாக பதில் சொன்னான். அவன் சொன்ன பதில் ராஜாவின் மனதை உருக்கியது. என் பிறந்த நாளில் ஊர் மக்கள் யாரும் பசியுடன் உறங்கச் செல்லக் கூடாது என்று தானே அன்னதானம் ஏற்பாடு செய்தோம் ஒரு அப்பாவி ஏழை இப்படி விடுபட்டுள்ளானே என்று அவன் அருகில் சென்று அவன் தோளில் கை வைத்து உனக்கு பசிக்கிறதா எனக்கு உணவு கிடைக்கவில்லை என்றால் அது என் தவறு என்னை மன்னித்து விடப்பா என்றார். தன்னை தொட்டவரை திரும்பிப் பார்த்த பரம ஏழை தலையில் கிரீடம் காதல் குண்டலம் சுற்றிலும் பாதுகாவலர்கள் என்று அரசன் நிற்பதைக் கண்டு திடுக்கிட்டு எழுந்தான். அரசே நீங்கள் என்று தெரியாமல் அமர்ந்து கொண்டே பதில் சொல்லிவிட்டேன் மன்னிக்க வேண்டுகிறேன் என்று பதறி எழுந்தான். அரசர் சிரித்தபடியே என்னுடன் வா இன்று நீ என்னோடும் ராணியோடும் விருந்து உண்ணப்போகிறாய் என்று அவனை பேசவிடாமல் அரண்மணைக்கு அழைத்துச் சென்றார். தன்னுடைய புதிய ஆடைகளில் ஒன்றை அவனுக்கு கொடுத்தார். பரம ஏழை குளித்து புத்தாடை அணிந்தது வந்தான். அறுசுவை விருந்து கொடுத்தார். சாப்பிட்டு முடித்து அவன் கையில் ஒரு குடம் நிறைய பொற்காசுகளை கொடுத்தார். இன்றிலிருந்து நீ ஏழை இல்லை இந்த பணத்தை வைத்து நீ விரும்பும் தொழிலை நேர்மையாக செய்து கௌரவமாக வாழ்ந்து கொள் என்று வாழ்த்தினார்.

அரசரின் முன் இதுவரை அமைதியாக இருந்த ஏழையின் கண்ணில் தாரை தாரையாக கண்ணீர் கொட்டியது. இதனை கண்ட அரசர் ஏனப்பா அழுகிறாய் என்று கேட்டார். அதற்கு பரம ஏழை நான் இது நாள் வரை பிறவி ஏழை என்று மட்டும்தான் நினைத்திருந்தேன். இப்போது நான் ஒரு பிறவி முட்டாள் என்று புரிந்து கொண்டேன் என்று சொன்னான். திடுக்கிட்ட அரசன் ஏன் அப்படிச் சொல்கிறாய் என்று கேட்டார். வாழ்க்கையில் இன்று தான் முதல் முறையாக கோவிலின் கோபுரத்தை பார்த்து எனக்கு ஏதேனும் நன்மை செய்யப்பா என்று ஆண்டவனிடம் வேண்டினேன் கேட்ட சில நிமிடங்களில் உங்களை அனுப்பி என் தலையெழுத்தையே இறைவன் மாற்றி விட்டான். இத்தனை வருடங்கள் இந்த கோவிலில் அமர்ந்திருக்கிறேன். ஆனால் ஒரு முறை கூட கோபுரத்தை கண்டு வணங்கியதில்லை. கோபுர தரிசனத்தை கண்டு வேண்டியதற்கே இறைவன் என் வாழ்க்கையை மாற்றி விட்டார் என்றால் கோவிலின் உள்ளே சென்று கடவுளிடம் கேட்டால் முக்தியையே கொடுத்திருப்பார் என்று இதுவரை புரியாமல் ஒரு முட்டாளாகத்தானே இருந்துள்ளேன் என்று சொல்லி அழுதான்.

ஒரு ஊரில் ஒரு ஞானி இருந்தார் அவரிடம் இறந்தவர்களை உயிர்ப்பிக்க வைக்கும் மந்திரம் இருப்பதை தெரிந்து கொண்ட ஒருவன் அதனை எப்படியாவது கற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் அவரிடம் வந்து சீடனாக சேர்ந்து அவருக்கு சேவை செய்தான். பல நாட்களுக்கு பிறகு ஞானி சீடனை அழைத்து உனது சேவையில் மகிழ்ச்சி அடைந்தேன் உனக்கு என்ன வேண்டும் சொர்க்கம் வேண்டுமா பிறவியில்லதா நிலை வேண்டுமா இறப்பில்லாத நிலை வேண்டுமா என்ன வரம் வேண்டும் கேள் தருகிறேன் என்றார். அதற்கு சீடன் எனக்கு சொர்க்கமும் வேண்டாம். இறப்பில்லா நிலையும் வேண்டாம். பிறவியில்லா நிலையும் வேண்டாம் தங்களுக்கு தெரிந்த இறந்தவரைப் பிழைக்க வைக்கும் மந்திரத்தை மட்டும் கற்றுத் தாருங்கள் என்று கேட்டான். அதற்கு ஞானி இந்த மந்திரத்தை உனக்கு சொல்லிக் கொடுத்தால் அந்த மந்திரத்தை வைத்து நீ என்ன செய்வாய். நீ இறந்தால் உன்னை நீயே உயிர்பித்துக் கொள்ள முடியாது. உனக்கு உபயோகப்படாது மேலும் உனக்கு ஆபத்தையும் விளைவிக்கலாம். மற்றவர்களை உயிர்ப்பிப்பதால் உனக்கு எந்த உபயோகமும் இல்லை. ஆகையால் உனக்கு உபயோகமாக வேறு எதேயாவது கேட்டு பெற்றுக் கொள் என்றார். அதற்கு சீடன் என்னுடைய மரணத்தைப் பற்றி நான் கவலைப் படவில்லை இறந்தவர்களை உயிர்ப்பிக்க வைக்கும் மந்திரத்தை அறிவதில்தான் எனக்கு ஆர்வம் உள்ளது. ஆகையால் அதனை எனக்கு சொல்லிக் கொடுங்கள் என்று கேட்டுக் கொண்டான்.

ஞானி சீடனுக்கு எவ்வளவோ புத்திமதி கூறினார். சீடர்கள் கேட்பதாக இல்லை. மந்திரத்தை சொல்லிக் கொடுங்கள் இல்லை என்றால் எதுவும் வேண்டாம் என்று பிடிவாதமாக இருந்தான். இறுதியில் ஞானி அவனுக்கு அந்த மந்திரத்தை கற்றுக்கொடுத்தார். உடனே சீடன் அங்கிருந்து புறப்பட்டு அருகில் இருக்கும் கிராமத்திற்கு சென்றான். அன்றைய தினம் அந்த கிராமத்தில் இறந்தவர்கள் ஒருவரும் இல்லை. காட்டு வழியில் அடுத்த கிராமத்திற்கு சென்றான். காட்டுப் பகுதியில் செல்லும் போது ஒரு எழும்புக்கூடு கிடந்தது. மந்திரம் எவ்வாறு வேலை செய்யும் என்ற ஆர்வ மிகுதியில் இந்த எலும்புக் கூட்டிற்கு உயிரூட்டிப் பார்க்கலாம் என்று மந்திரத்தை உச்சரித்தான். அது ஒரு சிங்கத்தின் எழும்புக்கூடு மந்திரத்தின் வலிமையால் சிங்கம் உயிர் பெற்று சீடனை அடித்துக் கொன்றது.

கருத்து: ஏராளமான ஞானம் மறைத்துப் புதைக்கப்பட்டிருப்பதற்குக் காரணம் அது தவறானவர் கையில் கிடைத்து விடக்கூடாது என்பதற்காகத்தான். அவை தகுதி படைத்தவர்களுக்கே கிடைக்கும்.

குரு ஒருவர் தன் குருகுலத்தில் தனக்கு தெரிந்த கலைகள் அனைத்தையும் மாணாக்கர்களுக்கு சொல்லிக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார். குரு குலத்தில் இருக்கும் மாணவர்கள் அனைவரையும் ஒரு நாள் பேச அழைத்தார். உங்களில் ஒருவரை தலைமை சீடனாக அறிவிக்கப் போகிறேன். இதில் வெற்றி பெறுபவர்களுக்கு எனக்கு தெரிந்த மேலும் பல சூட்சுமமான கலைகளை சொல்லிக் கொடுப்பேன். அதற்கான தகுதி உங்களில் யாருக்கு இருக்கிறது என்று தெரிந்து கொள்வதற்காக 2 பரீட்சை வைக்கப் போகிறேன் என்று கூறி முதல் போட்டியை அறிவித்தார். உங்களுக்கு தெரிந்த உலகிலே இனிமையான ஒரு பொருளை கொண்டு வாருங்கள் என்று அறிவித்தார். மறு நாள் அனைவரும் ஆளுக்கொரு பொருளை கொண்டு வந்தார்கள். ஒருவன் தேனைக் கொண்டு வந்தான். இன்னொருவன் கரும்பைக் கொண்டு வந்தான். இப்படி ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு இனிப்பான பொருளைக் கொண்டு வந்திருந்தார்கள். இறுதியாக வந்த ஒரு சீடன் தான் கொண்டு வந்திருந்த சிறிய பெட்டியை திறந்து காட்டினான். அதனுள் ஒரு ஆட்டின் நாக்கு இருந்தது. அதை பார்த்த குரு என்ன இது எதற்காக இதை இங்கே கொண்டு வந்தாய். இதுவா உனக்கு தெரிந்த இனிமையான பொருள் என்று கேட்டார். அனைவரும் இந்த சீடனைப் பார்த்து சிரித்தார்கள். சீடன் குருவே நீங்கள் உலகிலேயே இனிமையான பொருளை கொண்டு வர சொன்னீர்கள். நாவை விட உலகில் சிறந்த பொருள் வேறு ஏதுவும் எனக்கு தெரியவில்லை. மனிதனுடைய நாவை கொண்டு வர முடியவில்லை. அதனால் தான் மனிதனுடைய நாக்கின் குறியீடாக ஆட்டின் நாக்கை கொண்டு வந்தேன். நாவில் இருந்து தான் இனிமையான சொற்கள் வருகின்றன. அதை சோகத்தில் இருப்பவன் கேட்டால் மகிழ்ச்சி அடைகிறான். கோபத்தில் இருப்பவனும் சாந்தமடைகிறான். நோயாளி கேட்டால் குணம் அடைகிறான் என்றான். சீடனின் பதிலில் திருப்தி அடைந்த குரு இதில் நீ வெற்றி அடைந்தாய். வாழ்த்துக்கள் என்று கூறினார். மாணவர்கள் அடுத்த கேள்வி என்ன என்று கேட்டார்கள்.

குரு உலகிலேயே கசப்பான ஒரு பொருளை கொண்டு வாருங்கள் என்று கூறினார். மறுநாள் ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு கசப்பான பொருளை கொண்டு வந்தார்கள். ஒருத்தன் வேப்பங்காயை கொண்டு வந்தான் இன்னொருவன் எட்டிக்காயை கொண்டு வந்தான். இறுதியாக இந்த சீடன் வந்தான். அவன் கையில் அதே பெட்டி இருந்தது. அதை திறந்து காட்டினான். அதே ஆட்டின் நாக்கு இருந்தது. இதனைக் கண்ட குரு என்ன இது இனிமையான பொருளை கேட்டேன் நேற்று காட்டிய அதே நாக்கை மீண்டும் கொண்டு வந்திருக்கிறாய். கசப்பான பொருளை கேட்டதற்கும் நாக்கை கொண்டு வந்திருக்கிறாயே இதன் அர்த்தம் என்ன என்று கேட்டார். சுற்றி இருந்த மாணவர்கள் மீண்டும் சிரித்தார்கள். சீடன் அமைதியாக பதில் சொல்ல ஆரம்பித்தான் தீய சொற்களை பேசும் நாக்கை போல கசப்பான பொருள் உலகில் எனக்கு தெரிந்து இல்லை அதில் இருந்து வரும் சொற்களைக் கேட்டால் மகிழ்ச்சியாய் இருப்பவனும் துயரம் கொள்கிறான். நட்பாக இருப்பவனும் பகையாக மாறுகிறான். எனவே நாக்கு தான் உலகிலேயே கசப்பான பொருள் என்று கூறினான். சீடனின் அறிவைக் கண்டு வியர்ந்த குரு தலைமை சீடனாக அறிவித்து தனக்கு தெரிந்த சூட்சுமமான கலைகளை சொல்லிக் கொடுக்க ஆரம்பித்தார்.

நாக்கு சொர்கத்தின் திறவு கோலும் அது தான். நரகத்தின் வாசல் படியும் அது தான்

காசியில் நித்ய வாசம் செய்யும் அன்னபூரணி தேவி தான் பிட்சாடணராய் வந்த ஈசனுக்கு உணவளித்தால் தானே அன்னத்திற்கு அதிபதி என்று சிறு கர்வம் கொண்டாள். அந்த கர்வத்தை போக்குவதற்கு சிவபெருமான் ஒரு சிவயோகியாக தோற்றம் கொண்டு அன்னபூரணியம் வந்து தாயே பசி என்றார்இதை கேட்ட அன்னபூரணி தேவி இலையிட்டு தன்னால் இயன்ற வரை உணவுகள் அனைத்தையும் பரிமாறினார். சிவ யோகியோ இன்னும் இன்னும் என்று கேட்டு வாங்கி உட்கொண்டுக் கொண்டே இருந்தார். அன்னபூரணி உருவாக்கிய உணவுகள் அனைத்தும் பூர்த்தியாக அன்னபூரணி தேவிக்கு என்ன செய்வதென்று புரியவில்லை. உடனே காசியில் பிந்து மாதவன் என்ற திருக்கோலத்தில் சேவை சாதிகின்ற தன்னுடைய அண்ணனாகிய மகா விஷ்ணுவை பிரார்த்தித்து அழைத்தார். நடந்தவற்றை அறிந்து கொண்ட மகா விஷ்ணுவாகிய மாதவன் ஒரு அந்தணர் கோலத்தில் அன்னம் தயார் செய்யும் இடத்திற்கு சென்றார். அங்கு அன்னம் தயார் செய்த பாத்திரங்கள் அனைத்தும் சுத்தம் செய்து வைக்கபட்டிருந்தது. சுத்தம் செய்து வைக்கபட்டிருந்த பாத்திரத்தின் ஒரு ஓரத்தில் இருந்த பருக்கை அன்னத்தை சிவார்ப்பணம் என்று சொல்லிக் கொண்டு தன் திருவாயால் உட்கொண்டார். உடனடியாக மீண்டும் பாத்திரத்தில் அன்ன வகைகள் அனைத்தும் தோன்றின.

சிவயோகிக்கு அருகில் இலையிட்டு மகா விஷ்ணுவை அமர்த்தி உணவு பறிமாறினார் அன்னபூரணி தேவி. மகா விஷ்ணு உணவருந்த அமர்ந்த சிறிது நேரத்தில் திருப்தி என்று கூறி எழுந்து விட்டார். தமக்கு அருகில் உண்பவர் எழுந்து விட்டால் தாமும் எழ வேண்டும் என்ற முறையை பின்பற்றியாக வேண்டிய கட்டாயத்தினால் சிவயோகியும் தமக்கும் திருப்தி என்று எழுந்து விட்டார். இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டனர். அப்போது உண்மையை உணர்ந்த அன்னபூரணி தேவி அந்த சிவயோகியை வணங்க சிவ யோகி சிவனாக மாறி காட்சியளித்தார். உனக்கு ஏற்பட்ட கர்வம் கொண்ட எண்ணத்தை மாற்றுவதற்கே நாங்கள் இங்கு வந்தோம். எங்களது கட்டளையின் பேரிலேயே நீ அன்ன பூரணியாய் இங்கு உன் கடமைகளை செய்கிறாய் என்று கூறினார். உடனே மகா விஷ்ணு இன்றைய தினம் பாத்திரத்தில் இருந்த உணவு தேவைக்காக எவ்வாறு வளர்ந்ததோ அது போல எவர் ஒருவர் நல்ல செயலுக்காக நல்ல மனதுடன் காரியங்களை தொடங்குகிறார்களோ அது இனிதே வளரும் என்று ஆசிர்வதித்தார். அன்று முதல் சித்தரை மாதம் சுக்ல பக்ச திரிதியை நாம் அட்சய திரிதியை திருநாளாக கொண்டாடுகின்றோம்.

சுவாமி விவேகானந்தர் ஒரு முறை ஆல்வார் சமஸ்தானத்திற்குச் சென்றார். அங்கு இருந்த மகாராஜா மங்கள்சிங் விவேகானந்தரை அன்புடன் வரவேற்றார். மகாராஜாவுக்கு இறைவழிபாட்டில் பல சந்தேகங்கள் இருந்தன. குறிப்பாக அவர் விக்ரக வழிபாட்டை ஏற்கவில்லை. எனவே விவேகானந்தரிடம் கேள்வி கேட்டார். கல்லாலும் உலோகத்தாலும் ஆன இந்த விக்ரகங்களில் என்ன சக்தி இருக்கிறது என்று இவற்றை நாம் வணங்க வேண்டும் அறியாமல் இவற்றை வணங்குவது முட்டாள்தனம் அல்லவா என்று கேட்டார். விவேகானந்தர் மகாராஜவின் கீழ் இருக்கும் ஒரு திவானை அழைத்தார். அந்த அறையில் மாட்டப்பட்டிருந்த மகாராஜாவின் உருவப் படத்தை கழற்றிக் கொண்டு வருமாறு பணித்தார். திவானும் அவ்வாறே கழற்றிக் கொண்டு வந்தார். பின் திவானைப் பார்த்து இதன் மீது துப்புங்கள் என்றார். திவான் திகைத்துப் போனார். அய்யோ இது மகாராஜாவின் உருவப்படம் ஆயிற்றே எப்படி இதில் துப்புவது என்றார் அச்சத்துடன். சரி உங்களுக்கு அச்சமாக இருந்தால் வேண்டாம் வேறு யாராவது வந்து துப்புங்கள் என்றார் விவேகானந்தர். அனைவரும் பேயறைந்தது போல் விழித்துக் கொண்டு நின்று கொண்டிருந்தனரே அன்றி அதைச் செய்வதற்கு யாரும் முன் வரவில்லை. உடனே விவேகானந்தர் நான் என்ன உங்கள் மகாராஜாவின் முகத்தின் மீதா எச்சில் துப்பச் சொன்னேன். இந்த சாதாரண படத்தின் மீது தானே துப்பச் சொன்னேன். அதற்கு ஏன் இத்தனை தயக்கம் என்றார். யாரும் பதில் பேச முடியாமல் திகைத்துப் போய் விவேகானந்தர் முகத்தையும் மன்னரின் முகத்தையும் மாறி மாறி பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.

விவேகானந்தரிடம் திவான் மட்டும் தயக்கத்துடன் சுவாமி மன்னிக்க வேண்டும். இது இந்த நாட்டைக் காக்கின்ற மகாராஜாவின் உருவப்படம். இதில் துப்புவது என்பது அவர் மேலேயே துப்பி அவமானம் செய்வது போலாகும். அதை எப்படி எங்களால் செய்ய முடியும்? ஆகவே எங்களை மன்னிக்க வேண்டும் எங்களால் முடியாது என்று கூறினார். மன்னரோ சுவாமிகள் வேண்டுமென்றே தன்னை அவமானப்படுத்துகிறாரோ என்று எண்ணி புரியாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். விவேகானந்தர் மகாராஜாவிடம் இந்த உருவப்படம் மகாராஜாவைப் போல இருக்கிறது. ஆனால் இது மகாராஜாவாகி விட முடியாது. ஆனாலும் இதை நீங்கள் மகாராஜாவாகவே தான் கருதுகிறீர்கள். அது போலத் தான் இறைவனும் இறைவன் எல்லா இடத்திலும் நீக்கமற நிறைந்திருந்தாலும் விக்ரகங்களிலும் கற்களிலும் அவரது தெய்வீக அம்சம் இருப்பதாகவே கருதி மக்கள் வழிபடுகிறார்கள். ஆராதனை செய்கிறார்கள். இதில் என்ன தவறு இருக்க முடியும் என்று கூறி விளக்கினார். மகாராஜா விக்ரக ‌வழிபாட்டின் பெருமையையும் அதன் உண்மையை உணர்ந்து சுவாமிகளின் மேன்மையையும் புரிந்து கொண்டார். தனது தவறான கேள்விக்காக தன்னை மன்னிக்குமாறு வேண்டி விவேகானந்தரின் ஆசியைப் பெற்றார்.