அகத்திய மாமுனிவரின் பொதுவாக்கு:
இறைவனருளால் யாம் கூறவருவது யாதென்றால் உன் போல் எம் (அகத்திய மாமுனிவர்) மீது அவா (ஆவல்) கொண்டு இந்த ஓலை (ஜீவநாடி) வாயிலாக எமது வாக்கை மெய்யாக மெய்யாக மெய்யாக மெய்யாக நாடுகின்ற மெய்யன்பர்கள் அனைவருக்கும் பொருந்துவதாகும். ஆகுமப்பா அந்த லெளகீக வாழ்விலே துன்பங்களும் தோல்விகளும் துவண்டு விழ வைக்கும் நிகழ்வுகளும் வந்து கொண்டேயிருக்கும். அதற்கும் ஒரு மனிதன் இறைவன் திருவடியை உணர்வதற்கும் உண்டான முயற்சிக்கும் என்றுமே தொடர்புபடுத்தி பார்க்கக் கூடாது. இறைவனை வணங்குகிறேனே? எனக்கு இப்படியொரு துன்பம் வரலாமா? இறைவனை வணங்கிக் கொண்டே இருந்தால் நல்லது நடக்கும் என்கிறார்களே? ஆனால் அன்றாடம் பதறிப் பதறி வாழவேண்டிய நிலை இருக்கிறதே? என்றெல்லாம் அறியாமையால் மனிதன் புலம்புவது இயல்பு என்றாலும் அங்ஙனம் புலம்புலது எம்மைப் பொருத்தவரை ஏற்புடையது அல்ல. இந்த இல் (இல்லறம்) ஆனாலும் உறவானாலும் நட்பானாலும் கர்மவினைகளின் காரணமாக பிறப்பெடுத்து குறிப்பிட்ட மனிதர்களோடு குறிப்பிட்ட உறவு என்ற பந்தத்திற்குள் இந்த ஜென்மத்திற்கு என்று அது அடைபட்டு இருக்கிறது. இது போல் ஜென்ம ஜென்மமாய் எத்தனை தாய்? எத்தனை தந்தை? எத்தனை தாரம்? எத்தனை பிள்ளைகள்? கடந்த ஜென்மத்து தாய் அவளை நினைத்து ஏங்குவதா? அழுவதா? கடந்த ஜென்மத்து பிள்ளைகளை எண்ணி ஏங்குவதா? அழுவதா? இனிவரும் ஜென்மத்து உறவுகளை எண்ணி அழுவதா? சிரிப்பதா? என்றெல்லாம் மனிதன் சிந்தித்துப் பார்க்க வேண்டும்.
தொலை தூர பயணத்திற்காக வாகனத்தில் அமரும் மனிதன் அருகருகே அமரும் பிற மனிதர்களோடு எந்தளவில் தொடர்பு கொள்கிறானோ அப்படியொரு வாழ்க்கை பயணத்திலே தான் உறவுகளும். அதற்காக இவர்களையெல்லாம் விட்டுவிடு இவர்களையெல்லாம் வெறுத்துவிடு என்றெல்லாம் யாம் (அகத்திய மாமுனிவர்) கூறவில்லை. இந்த நிலையிலே அவர்களுக்கு செய்ய வேண்டிய நீதியான நியாயமான கடமைகளை செய்வதோடு மனதளவிலே எந்தவிதமான பற்றுக்கும் இடம் தராமல் வாழ கடினம் பாராது முயற்சி செய்ய வேண்டும். இந்த கருத்தை நன்றாக மனதிலே வைத்துக் கொண்டால் ஒவ்வொரு மனிதனும் செழுமையாக வாழ்ந்து இறைவனின் அருளை புரிந்து கொள்ளக் கூடிய அந்தவொரு சூழலுக்கு தன்னை ஆட்படுத்திக் கொள்ளலாம்.
அடக்கத்தோடு ஒருவன் செய்கின்ற அறமானது (தர்மமானது) இருமடங்கு மும்மடங்கு பஞ்சமடங்கு (ஐந்து மடங்கு) என்று அதன் அடக்கம் காரணமாக உயர்ந்து கொண்டே செல்லும். அஞ்ஞான அழுக்கு ஒரு மனிதனை விட்டு செல்ல வேண்டுமென்றால் அதற்கேற்ற மனப் போராட்டங்களும் மனத்தாக்கங்களும் இருந்து கொண்டேயிருக்கும். மனிதன் எதிர்பார்க்கின்ற சுகமான வாழ்வு சம்பவங்களால் மட்டும் ஒரு மனிதனின் அறியாமை அஞ்ஞானம் அகன்று ஞானம் வந்துவிடாது. எனவே மனொரீதியாக என்றும் நீ திடமாக இரு. இறைவன் அருளாலே இயன்ற பக்தியை செய்து கொண்டே தர்ம காரியங்களை செய்து கொண்டே இருக்க இருக்க அந்த பாவவினைகள் முன்ஜென்ம வினைகள் குறைய குறைய பக்குவமும் பரிபக்குவமும் புரிதலும் இறை நோக்கி செல்ல வேண்டும் என்கின்ற தீவிரமும் வருமப்பா. செய்கின்ற தர்மங்கள் எல்லாம் மேலும் இறைவனருளைக் கூட்டி வைக்கும் முன் ஜென்ம பாவத்தை கழித்து வைக்கும் புண்ணியத்தை பெருக்கி வைக்கும் தேவையற்றதை எல்லாம் அது வகுத்து வைக்கும். மனிதனுக்கு துக்கமோ துயரமோ இன்பமோ துன்பமோ அதற்கேற்ற சிந்தனையோ அல்லது நடைமுறை நிகழ்வுகளோ அனைத்தும் ஊழ்வினைகளின் எதிரொலிதானப்பா. மனதை தளரவிடாது செய்கின்ற இறை பக்தி தொண்டு தன்னலமற்ற தர்மகாரியங்கள் சாத்வீக வாழ்வு கடமைகளை சரியாக ஆற்றுதல் இவற்றை ஒரு மனிதன் கடைபிடித்தால் அவனுடைய தேவையற்ற குழப்பங்களும் ஐயங்களும் வேறு கலக்கங்களும் எழாமல் இருக்கும்.
