அகத்திய மாமுனிவர் கூறும் கதை:
இறைவன் அருளால் ஒரு சிறிய காதையை (கதை) கூறுகிறோம் புரிந்து கொள்ளப்பா. உங்களில் பலருக்கு இராமாயணம் தெரிந்திருக்கும். அதிலே குகன் எனப்படும் ஒரு பாத்திரம் இருக்கிறது. அந்த குகன் யார் தெரியுமா? அதற்கு முந்தைய முந்தைய பிறவி ஒன்றில் ஒரு மிகப் பெரிய ஞானியின் சீமந்த புத்திரன் செல்ல புத்திரன். மிகப்பெரிய ஞானியின் பிள்ளையான இவனும் பால்ய வயதிலேயே பரிபூரண ஞானத்தை பெற்றவன். முருகனின் பரிபூரண அருளைப் பெற்றவன். ஒரு முறை ஒரு முக்கியமான பிரச்சனைக்காக அந்த ஆசிரமத்தை அடுத்துள்ள தேசத்து மன்னன் தன் பரிவாரங்களுடன் அந்த முனிவரை பார்க்க வருகிறான். அச்சமயம் ஆசிரமத்தில் முனிவர் இல்லை. வெளியே ஸ்தல யாத்திரை சென்றிருக்கிறார். பால்ய வயது முனிகுமாரன் மட்டும் அங்கே அமர்ந்திருக்கிறான். வந்த மன்னன் (உன்) தந்தையில்லையா? என்று வினவுகிறான். அமருங்கள் என்று கூறி முனிகுமாரன் (அந்த மன்னனுக்கு) உபசரணை செய்த பிறகு தந்தை இங்கு இல்லை வெளியே சென்றுவிட்டார் என்று கூறுகிறான். சரி நான் பல்வேறு குழப்பத்திற்காக (இங்கு) வந்தேன். உன் தந்தை வந்தவுடன் (மீண்டும்) வந்துக் கேட்டுக் கொள்கிறேன் என்று சொல்லிவிட்டு அரசன் எழ தவறாக எண்ண வேண்டாம் அரசே என்னிடம் உங்கள் ஐயத்தைக் கூறுங்கள். முடிந்தால் நான் தீர்த்து வைக்கிறேன். என் தந்தையின் உபதேசம் ஓரளவு எனக்கு இருக்கிறது. இறைவன் அருளைக் கொண்டு நான் தீர்த்து வைக்கிறேன் என்றான் முனிகுமாரன்.
அரசன் தனக்கும் தன் நாட்டு மக்களுக்கும் ஏற்பட்டுள்ள மிகப்பெரிய பிரச்சனைகளையும் தன் எதிரிகளின் தொல்லைகளையும் தன் உடல் உபாதைகள் குறித்தும் சிலவற்றை கூறுகிறான். என்ன பிராத்தனை செய்தும் எத்தனையோ யாகங்கள் வழிபாடுகள் செய்தும் இந்த பிரச்சனைகள் தீரவில்லை என்றுதான் இங்கு வந்தேன். மிக எளிதான பிரச்சனை மன்னா நீ தேவையில்லாமல் குழப்பம் கொண்டிருக்கிறாய். நாளை அதிகாலையிலே எழுந்து குடும்பத்தோடு ஏனைய மந்திரி பிரதானிகளோடு நீராடி வடகிழக்கு திசை நோக்கி அமர்ந்து ஓம் சரவணபவ ஓம் சரவணபவ ஓம் சரவணபவ என்று மூன்று முறை கூறு. அனைத்தும் சரியாகிவிடும் என்று முனிகுமாரன் கூற மிக்க மகிழ்ச்சி என்று அரசன் சென்று விடுகிறான். அவனுக்கு நம்பிக்கையில்லை. இருந்தாலும் முனி குமாரனாயிற்றே (அவர் சொன்னபடியே) சொல்லுவோம் என்று அதிகாலை எழுந்து அவ்வாறே செய்கிறான். என்ன ஆச்சர்யம் அந்த நாட்டிலே சுபீக்ஷம் வந்து விடுகிறது. மழை பொழிகிறது. அனைத்தும் சரியாகி விடுகிறது. மன்னனுக்கு ஒரே ஆச்சர்யம் சந்தோஷம். எத்தனையோ பெரிய பெரிய பூஜைகள் செய்தும் நடக்கவில்லையே? இந்த இளம் பிள்ளை கூறியது நடந்து விட்டதே? அவருக்கு நன்றி கூறுவோம் என்று எண்ணி உடனடியாக தன் படை பரிவாரங்களோடு அந்த ஆசிரமத்திற்கு மீண்டும் வருகிறான். அப்பொழுது அந்த முனிகுமாரனின் தந்தை அங்கு இருக்கிறார். இந்த மன்னனைக் கண்டவுடன் அந்த முனிகுமாரன் தந்தையே நேற்றைய தினம் இவர்தான் வந்திருந்தார் என்று கூற தன் ஞான திருஷ்டியின் மூலமாக அங்கு நடந்த அனைத்தையும் புரிந்து கொண்டு நலமாய் வாழ்வாய் என்று அரசனை வாழ்த்தி அனுப்பி விட்டு கடும் சினத்தோடு அந்த பிள்ளையைப் பார்த்து நீ முழு மூடன். உனக்கு அந்த இறைவனின் பெருமை தெரியவில்லை. முருகப் பெருமானின் அருமை புரியவில்லை. நீ பூமிக்கு சென்று மிக மிக தாழ்ந்த நிலையிலே பிறந்து அந்த முருகனின் பெயரைக் கொண்டு மகாவிஷ்ணு என்று இராமாவதாரம் எடுக்கிறாரோ அப்பொழுது அவருக்கு சேவை செய்து பிறகு மேலே வா என்று சபித்து விடுகிறார். முனிகுமாரன் அஞ்சி விடுகிறான்.
தந்தையே நான் பிழை ஏதும் செய்யவில்லையே? (எதற்கு இந்த தண்டனை?) என்ன குற்றம் செய்தேன்? மகா பெரிய பாவத்தை செய்து விட்டு ஒன்றும் தெரியாதது போல் நடிக்கிறாயே? என்று ஞானி கூற என்ன? என்று அந்த சேயவன் (மகன்) கேட்க அரசன் வந்தானா? வந்தார் தந்தையே (தன்) பிரச்சனைகளை கூறினானா? கூறினார் தந்தையே (அதற்கு) நீ என்ன கூறினாய்? அதிகாலையிலே எழுந்து ஸ்நானம் செய்து வடகிழக்கு திசை நோக்கி அமர்ந்து ஓம் சரவணபவ ஓம் சரவணபவ ஓம் சரவணபவ என்று மூன்று முறை கூறும்படி கூறினேன். இங்குதான் நீ மகா பெரிய பாவத்தை செய்துஙவிட்டாய். உனக்கு முருகன் மீது நம்பிக்கையே இல்லையே? ஏன்? ஒரு முறை சொன்னால் முருகன் தீர்க்க மாட்டாரா? பாவத்தை போக்க மாட்டாரா? ஒரு குளிகை தின்றால் தீரக்கூடிய வியாதிக்கு தேவையில்லாமல் மூன்று குளிகைகள் கொடுத்திருக்கிறாயே? நீ முருகப்பெருமானின் அருமையை உணராததால் மாபெரும் தவறு செய்துவிட்டாய் என்று கடிந்து கொண்டார். சற்று இந்த காதையை (கதை) நினைவூட்டப்பா. ஆயிரக்கணக்கான லட்சக்கணக்கான ஜபத்தை விட உள்ளன்போடு ஆத்மார்த்தமாக பரிசுத்த இதயத்தோடு ஒரே ஒரு முறை இறை நாமத்தை ஜபித்தால் இறை தரிசனம் உண்டு. ஆனால் இறை தரிசனம் வேண்டும் என்கிற அந்த எண்ணம் தீவிரமடைந்து லோகாயம் எல்லாம் போக வேண்டும் என்ற எண்ணத்தோடு ஜபித்தால் கட்டாயம் இறை துவாபர யுகத்தில் மட்டுமல்ல த்ரேதா யுகத்தில் மட்டுமல்ல இந்த கலியுகத்திலும் காட்சி தருவார் என்பது உறுதி. இருந்தாலும் யாமும் லகரம் (லட்சம்) ககரம் (கோடி) மந்திரங்களை ஜெபி என்று கூறுவதன் காரணமே மனித மனம் ஒரு ஒழுங்குக்கு கட்டுபடாததால் (அப்படி) கூறிக் கொண்டே இருந்தால் என்றாவது ஒரு நாள் அந்த திருவின் நாமத்தை மனம் வாக்கு காயம் (உடல்) 72000 நாடி நரம்புகள் பரவ கூறுவான் என்று தானப்பா நாங்களும் கூறுகிறோம். எனவே கூறிக் கொண்டேயிரு. இறைவன் கருணையால் அது ஏதாவது ஒரு நிலையில் சித்திக்கும்.
