தொண்டு தர்மம் மூலம் எவ்வாறு விதியின் தன்மை தளர்த்தப்படுகிறது என்பது பற்றி அகத்திய பெருமானின் வாக்கு:
நாங்கள் சில சமயம் சில காலம் ஆகட்டும் என்பதை மனதில் வைத்து வேண்டாம் என்று கூறினாலும் அங்கே விதி முன் நின்று நடத்தி விடும். நாமத்தோன் சேயவனுக்கும் சில காலம் ஆகட்டும் என்று தான் கூறினோம். வேண்டாம் இப்பொழுது என்று கூறினோம். ஆனால் விதி அங்கே முன்னின்று நடத்தி விட்டது. இப்பொழுது இங்கே என்ன பார்க்க வேண்டும். சித்தர்கள் வேண்டாம் என்று கூறினார்கள். வேண்டவே வேண்டாம் என்கிறார்கள். சில காலம் ஆகட்டும் என்றார்கள் ஏன் நடந்தது? அப்படியானால் சித்தர்கள் வாக்கு பலிதமாகவில்லையா? ஏன் என்று ஒரு வினா வரும்? வரவேண்டும் மனிதர்கள் இங்கு புரிந்துக் கொள்ள வேண்டும். இதே இவன் வாழ்க்கை வெறும் சராசரி உலக வாழ்க்கையாக அப்படியில்லாமல் கடுகளவும் முன் ஜென்ம புண்ணியத்தால் தொண்டு வாழ்க்கையாக மாறியிருப்பதால் அப்படி ஒரு விதி வசத்தால் இப்படி ஒரு திருமணம் நடந்து அதனால் அதிக பாதிப்பு உடனடியாக வராமலிருக்கக் கூடிய வாய்ப்பை இறைவன் தந்திருக்கிறார். அப்படித்தான் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்.
இதற்குத்தான் தொண்டு தொண்டு தொண்டு தர்மம் தர்மம் தர்மம் ஆலயம் செல் என்று கூறிக்கொண்டே இருக்கின்றோம். ஏனென்றால் விதவிதமான தர்மங்கள் விதவிதமான பூஜைகள் வாய்ப்பு கிடைக்கும் போது எல்லாம் ஆலயம் செல். இந்த உலகிலே உழைப்பதா? தொழில் செய்வதா? பணிக்கு செல்வதா? இல்லை சித்தர்கள் கூறுகின்ற வேலையை செய்வதா? என்றெல்லாம் எத்தனை விமர்சனங்கள் யாருக்காக கூறுகிறோம்? அவன் கர்ம வினை பாவ வினை குறைய வேண்டும் என்று தான் கூறுகின்றோம். சரி நூற்றுக்கு நூறு வாய்ப்பு இருப்பவர்கள் செய்து விடுவார்கள். வாய்ப்பில்லாதவர்கள் எப்படி செய்வது? அதற்கு தானே நாங்கள் வழி காட்டுகிறோம். செய்வதற்கென்று ஒரு கூட்டம் இருக்கிறது அதற்கு வேறு பணியில்லை உனக்குத்தான் இறைவன் வேறு பணி கொடுத்திருக்கிறான் அல்லவா. அப்பணியால் பணம் தனம் நன்றாக வருகிறது அல்லவா? அதை தாராளமாக கொடுத்தால் உன் சார்பாக இங்கு அதையே பணியாக செய்யக் கூடிய மனிதர்கள்சேய்கள் செய்வார்களே. இந்த சிந்தனை ஏன் யாருக்கும் இத்தனை ஆண்டுகள் வந்தும் வரவில்லை? விதி இங்குதான் விளையாடுகிறது. ஆனாலும் அதற்காக நாங்கள் இதோ எம் முன் அமரும் மனிதன் எமது பேச்சை கேட்க மாட்டான். ஒரு ஆலயம் கூட செல்லமாட்டான். ஒன்றையும் நம்ப மாட்டான். இவனுக்கு எதற்கு வாக்கு கூறுவது என்றெல்லாம் இருக்க மாட்டோம். எம்மையே இழிவாக பேசினாலும் இந்த அமைப்பையே இழிவாக பேசினாலும் நாங்கள் வாக்கை கூறிக் கொண்டு தான் இருப்போம். என்றாவது ஒருநாள் அந்த ஆத்மா மனதில் அது தைத்து நல்ல ஒரு செயலை செய்யட்டும்.
நல்லதை சொல்லிக் கொண்டே இருப்பது தான் மகான்களின் கடமை. எனவேதான் யாங்கள் கூறி ஒன்று நடந்தாலும் அது நன்மைக்கே. நடவாமல் போனாலும் அது நன்மைக்கே. இந்த தன்மை இந்த உண்மை புரிந்து கொண்டால் தான் கர்ம வினைகளை குறித்த கடுகளவு தெளிவு வரும். நாடிகளை குறித்த புரிதல் வரும். நாடி என்று இல்லை உண்மையாக கூறுகின்ற அருள்வாக்கின் தன்மையும் புரியும். இல்லையென்றால் குழப்பம்தான் மிஞ்சும். குழப்பம் வருவதோ நம்பிக்கை குறைவதோ அவரவர்கள் உரிமை தாராளமாக வாழ்ந்து விட்டு போகட்டும். ஏனென்றால் எதையும் ஆய்ந்து பார்த்து இப்படி எல்லாம் வந்தால் எப்படி ஏற்றுக் கொள்வது நம்பும்படியாக இல்லை என்று அறிவு பூர்வமாக வாதம் செய்யக் கூடியவர்கள் கடைசி வரை வாதம் செய்து கொண்டு இருக்க வேண்டியது தான். அவர்கள் விதி அவர்களை அவ்வாறு அழைத்து சென்று கொண்டே இருக்கிறது. எனவே அதுபோன்ற மனிதர்கள் அப்படி கூறிக் கொண்டே இருக்கட்டும். அதுதான் அவர்கள் விதி அவர்களை அப்படி அழைத்து செல்கிறது. எத்தனையோ தர்மங்கள் செய்தவர்கள் கூட இப்படியெல்லாம் திசை மாறி குழப்பமடைந்து தவறுதலாக பேசிக் கொண்டு செல்கிறார்களே. அவர்கள் செய்த தர்மம் ஏன் அவர்களை இந்த இடத்தில் தடுத்து நிறுத்தவில்லை? தெளிவை தரவில்லை? என்றால் சிந்திக்க வேண்டும் அந்த தர்மத்தின் பலன் அவர்களுக்கு கட்டாயம் கிடைக்கும். எப்படி கிடைக்கும். இந்த இடத்திலே தடுமாறும் பொழுது அவர்களுக்கு இறைவன் தந்த அறிவை பயன்படுத்தி அந்த கடுமையான பாவவினை தவறான வழியை காட்டுகிறது. யார் பேச்சையோ கேட்டு தவறாக சிந்திக்கின்றார்கள். ஒரு கணம் சிந்திக்க வேண்டும். இது போன்ற இடங்களிலே என்ன நடக்கின்றது? இங்கு நம்மிடம் தனத்தை வாங்கிக் கொண்டு இங்கு என்ன வேலை நடக்கிறது? அந்த தனமெல்லாம் என்னவாக மாறுகிறது? என்று சிந்தித்து பார்க்க வேண்டும். அப்படி தன்னுடைய தனம் முழுவதும் பலருக்கு பலவிதமான உதவிகளாக செல்லும் பொழுது அது தன்னுடைய பாவங்களையும் தன்னுடைய சாபங்களையும் குறைக்கத்தானே உதவுகிறது. அதன் மூலம் தனக்கு நன்மை தானே நடக்க இருக்கிறது. இதை ஏன் கெடுத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று அவர்கள் சிந்தித்து இருந்தால் நல்ல வழி கிடைக்கும்.
ஆனால் தொன்னூற்றோன்பது விழுக்காடு (99%) மனிதர்கள் குழப்பத்திலும் ஐயத்திலும் தான் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் விதி அவ்வாறு அழைத்து செல்கிறது. ஆனால் நாங்கள் அதற்காகத்தான் பாடப்பிரிவை கூறுகிறோம். ஒரு மாணவன் பல விதமான பாடப்பிரிவுகளிலே நன்கு மதிப்பெண் எடுத்தால் தான் அடுத்தக்கட்ட கல்விக்கு தேர்ச்சி அடைய முடியும். நான் கணிதத்தில் நூற்றுக்கு நூறு விழுக்காடு வாங்கி விட்டேன். வேறு வேறு பாடப்பிரிவில் நூற்றுக்கு நூறு விழுக்காடு வாங்கி விட்டேன். ஒரேயோரு பாடப்பிரிவில் மட்டும் எதுவும் வாங்கவில்லை? என்றால் அவனை ஒத்துக் கொள்வார்களா? அதைப் போலத்தான் பூஜை செய்ய வேண்டும். புண்ணிய காரியங்களும் செய்ய வேண்டும். நல்ல விதமாக சிந்திக்க வேண்டும். நல்லதை பேச வேண்டும். யாரையும் குற்றம் குறை கூறக்கூடாது. பொய் பகரக் கூடாது. ஒருவன் சொல்லாததை சொன்னதாக இன்னொரு மனிதனிடம் சொல்லக்கூடாது. ஆனால் பல விதமான தர்மங்களை செய்து விட்டு ஒருவன் பொய் கூறுகிறான் அதனால் யாருக்கும் பாதிப்பில்லை என்றால் அதனால் ஒன்றும் பிரச்சனை இல்லை. ஆனால் அவன் கூறிய பொய்யை நம்பி பலரும் குழப்பம் அடைந்து தவறான வழியில் செல்லும்போது அத்தனை பேரின் பாவமும் அவனுக்கு வந்துவிடுகிறது . இவன் எதற்கு அப்படி ஒரு பொய்யை சொல்ல வேண்டும்? பல தர்மங்களை செய்த அந்த மனிதனுக்கு ஏன் இப்படியோரு பொய் சொல்ல வேண்டும் என்கிற எண்ணம் வருகிறது என்றால் இப்படித்தான் விதி விளையாடும்? வேண்டுமென்றே சிலவற்றை காட்டித்தரும். அப்பொழுதுதான் விழிப்புணர்வோடு இருக்க வேண்டும்.
அந்த இடத்திலே விழிப்புணர்வு இல்லாமல் போவதற்கு காரணம் என்ன? தன்முனைப்பு. தன்முனைப்பற்ற நிலையில் ஒருவன் எதை செய்தாலும் தப்பித்துக் கொள்வான். நாம் தான் தர்மம் செய்கிறோமே. கடவுள் நம்மை காப்பாற்றுவார். நம்மைப்போல் யார் தர்மம் செய்வார்? நாம் தான் அள்ளி அள்ளி தருகிறோமே? என்று எண்ணிக் கொண்டே தர்மம் செய்தால் சரியப்பா. நீ தர்மம் செய்திருக்கிறாய். அதற்குண்டானதை நீ எடுத்துக்கொள் என்று கூறிவிட்டு இறைவன் ஒதுங்கி விடுவார். இறைவன் ஒதுங்கிவிட்டால் இக்கட்டான அவனுடைய தசாபுத்தி காலங்கள் சரியில்லாத நேரத்தில் தவறான சிந்தனைகளும் தவறான மனிதர்கள் தொடர்பும் ஏற்பட்டு ஏனப்பா இப்படி தனத்தை எல்லாம் கொண்டு அங்கு தருகிறாய். அங்கு தராதே. அப்படி தந்தால் அந்த தனத்தை வைத்துக் கொண்டு அவர்கள் தர்மம் என்ற பெயரில் ஏதேதோ வீண் செலவு செய்கிறார்கள் என்று கூற ஒருவேளை அது உண்மையாக இருக்குமோ? என்று இவன் போதாத காலம் இவனை சிந்திக்க வைக்கும்.
இதையும் தாண்டி அடிப்படையிலே சில குழப்பங்களோடு இருக்கும் போது உண்மையை உண்மை பேச ஒரு தைரியம் இல்லாத மனிதனுக்கு உலகத்திலே எத்தனை செல்வம் இருந்தாலும் பெரிய பதவி இருந்தாலும் இறைவனின் அருள் ஒருபொழுதும் கிடைக்காது. உண்மையை சபை அறிய பேச வேண்டும். நான் இப்படியேல்லாம் சிந்திக்கிறேன். இது சரியா தவறா என்று புரியவில்லை எனக்கு விளக்கம் கொடு? என்று கூறினால் உண்மையில் இறைவன் இங்கு மட்டுமல்ல அவன் இல்லத்திலேயே யாராக இருந்தாலும் விளக்கம் தருவார். ஆனால் உள்ளொன்று வைத்து புறம் ஒன்று பேசுகின்ற மனிதர்களுக்கு இறைவன் எப்படி அருளுவார்? சரியப்பா உன் சிந்தனைப்படி வாழ்ந்துக்கொள். என்று அமைதியாக விட்டுவிடுவார். அதனால் தான் இறைவழியில் அறவழியில் செல்வதல்ல தன்முனைப்பு இல்லாமல் செல்ல வேண்டும். எனவே தன்முனைப்பு குறைய குறைய விதிப்படி சில விசயங்கள் நடந்தாலும் அதனால் வரக் கூடிய பாதிப்பை சற்று இறைவன் தணித்து தருவார் அதையும் மனிதர்கள் புரிந்து கொள்ள வேண்டும் .
